Pamiętam, jak pierwszego dnia Euro 2012 szłam w marszu opiekunów osób niepełnosprawnych, trasa wiodła od KPRM do Pałacu Prezydenckiego. Mijaliśmy radosnych kibiców różnych narodowości, transparenty z wysokością świadczeń opiekuńczych wyraźnie kontrastowały z odpicowanym z okazji imprezy masowej stolicą. Zaczepiła nas jakaś kobieta – popatrzyła z pewnym lękiem na dorosłego mężczyznę w leżącym wózku, którego z zaciekłą determinacją na twarzy przepychała przez tłum jego drobna matka i zapytała, czy musimy dzisiaj. Że tyle osób spoza kraju tu jest, że życie się toczy, jest wesoło, a my tu swoim protestem psujemy wizerunek. Że ta nędza, ślina cieknąca z ust bokiem, hasła z kwotą, za jaką trzeba przeżyć miesiąc – to wszystko się nie komponuje z klimatem narodowego święta.
Od tego czasu udało się wywalczyć kilka rzeczy, jednak sytuacja wciąż jest dramatyczna, a drobne kobiety z wielkimi wózkami wciąż muszą przyjeżdżać pod KPRM, żeby domagać się podstawowych praw. Podniesiono świadczenie dla rodziców dzieci niepełnosprawnych, wciąż utrzymując jednak absurdalny podział na lepszych i gorszych opiekunów: inaczej traktuje się rodziców dzieci, które stały się niepełnosprawne przed 18. rokiem życia, ci otrzymują 1300 zł, a cała reszta – 520 zł, czyli sumę, za którą po prostu nie da się przeżyć. Podział ten został dwukrotnie podważony przez Trybunał Konstytucyjny – tych wyroków po równo nie szanuje i poprzednia i obecna władza. Chodzi nie tylko o pieniądze, ale i o dostęp do dziennej opieki, do rehabilitacji, do lekarzy specjalistów – nie w Warszawie czy w najbliższym mieście wojewódzkim, ale tam, gdzie mieszkają. Jednocześnie opiekunowie chcą być traktowani jak ludzie, walczą o to, żeby wreszcie zacząć patrzeć na ich codzienny wysiłek jak na pracę, za którą należy się nie tylko godne wynagrodzenie, ale też np. urlop czy emerytura. W chwili obecnej osoba, której nagle umrze niepełnosprawna matka, mąż czy syn, znajduje się w koszmarnej sytuacji – traci świadczenie, lata opieki traktowane są jak bierność zawodowa, opiekun nie ma prawa do emerytury czy chociażby zasiłku dla bezrobotnych.
Czy PiS wraz ze swoimi przyległościami, m.in. Solidarną Polską, która tak wspierała okupujących Sejm opiekunów w 2014 roku, staną na wysokości zadania? Czy też okaże się, że nawet Platforma Obywatelska, ze swoją arogancją i tanim państwem, była bardziej skłonna przychylać się do postulatów jednej z najbardziej wykluczonych grup społecznych niż socjalne Prawo i Sprawiedliwość? Dokładnie to pokazało ostatnie pół roku – Kaczyńskiemu niepełnosprawni nie przeszkodzili w narodowym święcie odzyskiwania władzy, mediów i Trybunału Konstytucyjnego.
Demokracja czy demokratura
Okrzyk „O sancta simplicitas” (o święta naiwności) wydał Jan Hus, czeski dysydent (w dzisi…
Od 2006 roku nie jest podwyższany zasiłek pielęgnacyjny 153 zł miesięcznie wypłacany przez gminy dla osób ze znacznym stopniem niepełnosprawnosci (d.1 grupa kalectwa). Zaiłek pielęgnacyny jest gwarantowany ustawą, co 3-lata ma być podwyższany.
Do refleksji!
Temat ważny i warto o nim mówić ale mam wrażenie że tytuł, treść i data ukazania się artykułu zupełnie ze sobą nie współgrają. Pani Justyno ta forma „pamiętam jak”, „Pan x wyszedł rano z domu i …” jest zwyczajnie słaba i jeżeli stosować ją gdzieś poza własnymi pamiętnikami to już prędzej w publicystyce niż w dziale komentarz dnia. Do jakich bieżących wydarzeń z powiedzmy ostatnich 7 dni się Pani odnosi? – bo najwyraźniej mi coś umknęło.
Dokładnie w dniu opublikowania tekstu, czyli 5 maja, mieliśmy Międzynarodowy Dzień Walki z Dyskryminacją Osób Niepełnosprawnych. Z tej okazji odbyła się też pikieta opiekunów osób niepełnosprawnych pod KPRM. Do takich to właśnie bieżących wydarzeń się Pani odnosi…
W tekście o tym ani słowa :(