22 stycznia odbędzie się kolejna rozprawa redaktorów komunistycznego pisma „Brzask”, których pisowskie organy ścigania oskarżają o „propagowanie idei totalitarnych”. Jednocześnie Prokuratura Krajowa prowadzi czynności, które mogą doprowadzić do delegalizacji Komunistycznej Partii Polski.
„Znaczące ryzyko naruszenia praworządności w Polsce” – słowa, które wypowiedział dzisiaj wiceprzewodniczący KE Frans Timmermans, uzasadniając uruchomienie artykułu 7 traktatu o Unii Europejskiej to najłagodniejsze określenie na to, co wyrabia rząd Prawa i Sprawiedliwości. Brukselski polityk dodał „Polska nie pozostawiła nam wyboru” i przyznał, że zastosowanie tak radykalnych środków jest porażką pedagogiczną w relacjach z Warszawą. Brukselscy politycy nie mieli wyjścia. Od dwóch lat dokładnie monitorują sytuacje w Polsce i doskonale widzą, ze Kaczyński dąży do ustanowienia modelu upartego na wzorcach quasimafijnego państwa Victora Orbana i otwarcie autorytarnego Recepa Tayyipa Erdogana. Gdy „dobra zmiana” dokonała zamachu na Trybunał Konstytucyjny, Komisja Europejska mruknęła groźnie i pogroziła palcem, sugerując „widzimy, co tam robicie”. Kiedy latem ubiegłego roku PiS rzucił się do szturmuCzytaj dalej >>>
Robert Lewandowski zarabia dziennie ok. 274 tysięcy złotych. Oznacza to, że każdego dnia mógłby sobie zafundować kawalerkę w niezłej lokalizacji w Warszawie. Polski pracownik zarabiający pensję minimalną musiałby odkładać całe wynagrodzenie przez 10 lat, by pozwolić sobie na zakup takiego lokum bez niewolniczego kredytu. Robert wraz z małżonką zakupili niedawno apartament przy Złotej 44, gdzie średnia cena za metr kwadratowy wynosi 28 tys. zł. Imponującym widokiem na centrum stolicy cieszą się jednak od święta, bo na stałe mieszkają w luksusowej willi w Monachium. Lewandowski lubią żyć w zgodzie z naturą, a więc szarpnęli się również na zakup domu we wsi Stanclewo w województwie warmińsko-mazurskim. Państwo Lewandowscy intensywnie inwestują w siebie. Zabiegi, regeneracje, nowoczesne treningi, sprzęt, odżywki i wszelkie cuda, które RobertowiCzytaj dalej >>>
Z Gabrielą Filipowicz, studentką filozofii UW, członkinią Studenckiego Komitetu Antyfaszystowskiego rozmawia Piotr Nowak.
Poseł Stefan Niesiołowski nie podzielił się opłatkiem ze swoimi politycznymi przeciwnikami. W rozmowie z „Super Expressem” stwierdził, że nie ma ochoty uczestniczyć w „PiSowskim teatrzyku”. Niby nic w tym zaskakującego. W końcu parlamentarzysta Platformy Obywatelskiej przyzwyczaił już do zajadłości i plucia jadem w stylu kojarzącym się zwykle (i być może niesłusznie) ze środowiskiem Kaczyńskiego. Z drugiej strony, tradycja przedbożonarodzeniowego spotkania na Wiejskiej generowała dotąd emocje pojednawcze. Życzenia składali sobie politycy ze wszystkich rejonów ław sejmowych, niezależnie od przynależności partyjnej czy zanurzenia ideologicznego. Postkomuchy całowały poliki katolickich integrystów. Robert Biedroń ściskał grabę, tych, którzy by nie przyjęli od niego krwi. Nawet jeśli był to tylko pusty rytualizm, to jednak działał chłodząco na temperaturę politycznego sporu i było w im coś urzekającego. ToCzytaj dalej >>>
Na wczorajszym proteście pod budynkiem Senatu pojawiła się czerwona bandera. Samotnie powiewała wśród morza biało-czerwonych i europejskich flag. Emocji wzbudziła jednak tyle, co żadna inna. Na Wiejską przynieśli ją członkowie i członkinie kolektywu Queer Solidarnie. Kodziarze i inni obrońcy demokratycznego pluralizmu nie mogli się pogodzić z obecnością czerwonego płótna. Domagali się jego zwinięcia, wyjaśniając, że posiadacze są zbyt młodzi, by pamiętać stan wojenny i inne zbrodnie komuny na narodzie polskim, dokonywane pod taką właśnie symboliką. Studenci zachowali spokój i próbowali naszkicować nieco bardziej złożony kontekst historyczny związany z czerwoną flagą. Trudno jednak przekonać tych, którzy słuchać nie chcą . Mimo pedagogicznej porażki poniesionej przez socjalistów pod Senatem, uważam, że czerwone flagi powinny być obecne na antyrządowych demonstracjach. Od początku „dobrejCzytaj dalej >>>
Rola, jaką pełniła Beata Szydło w schemacie władzy stworzonym przez Jarosława Kaczyńskiego była odbiciem sytuacji milionów kobiet w patriarchalnym polskim społeczeństwie. Przeciążona obowiązkami na kilku frontach, działająca pod ogromną presją, zmuszona do gaszenia pożarów wywołanych przez niesfornych mężczyzn, a jednocześnie podporządkowana poleceniom mężczyzny-zwierzchnika. Była kimś w rodzaju kierowniczki bezpośrednio podlegającej pod wymagającego i despotycznego prezesa. Trudno wyobrazić sobie bardziej niewdzięczną rolę w strukturze „dobrej zmiany”. To Szydło dostawała za każdym razem, gdy wypowiedzi Macierewicza narażały na szwank reputację Polski na szczeblu międzynarodowym. To ona była wzywana na Nowogrodzką, kiedy na ulicach pojawiły się tłumy zbuntowanych kobiet. To wreszcie jej grozić będzie w przyszłości Trybunał Stanu za występki przeciwko praworządności i porządkowi konstytucyjnemu. Premierowanie rozpoczęła w glorii szefowej znakomicie przeprowadzonej kampaniiCzytaj dalej >>>
„Jestem fanem państwa dobrobytu. I właśnie dlatego jestem za religią w publicznych szkołach” – oznajmił na Twitterze Rafał Woś. I wygląda na to, że nikt mu konta nie zhackował. Woś to najlepszy lewicowy dziennikarz ekonomiczny. Facet, który na śniadanie połyka największych tuzów neoliberalnej propagandy, a wolnorynkowe dogmaty obala z niedostępną nikomu w tym kraju erudycją i swadą. Warto więc dowiedzieć się, co dokładnie miał na myśli. Wosia nie obchodzi Kościół rzymskokatolocki. Pisze o nim „papierowy tygrys”, powątpiewa w realność jego siły i pokpiwa z lewaków, którzy przypisują mu omnipotentne moce. Jego zdaniem religia powinna być obecna w szkołach, bo polskie społeczeństwo potrzebuje jej do zadowolenia z życia. „Drodzy oburzeni. Pomyślcie chwilę. Religia daje szczęście milionom ludzi. Podobnie jak seks, muzykaCzytaj dalej >>>
27 listopada na lewicy skończyło się przyzwolenie na seksizm i milczenie w obliczu molestowania. Deklaratywnie nigdy nie było na to zgody. Może poza patologicznymi sektami smutnych dziadów, odrzucających z pogardą cały dorobek myśli feministycznej w imię bliższego kontaktu ze smarem i towotem. W większości postępowych kręgów nikt nie śmiał jednak kwestionować istotności znaczenia walki z patriarchalnym porządkiem i oczywistości wpisania jej w kontekst klasowy. Wszyscy chłopcy lewicy chodzili na manify i solidaryzowali się przykładnie w kolorze czarnym. Żadna ideologiczna czy etyczna postawa nie jest jednak spójna. Szczególnie, jeśli mamy do czynienia z jednostkami wyhodowanymi w modelu społecznym skrajnie antyrównościowym i usztywniającym role płciowe. Procesy socjalizacyjne można po części odwrócić ciężką pracą jednostek i wspólnot, jednak w tym kraju wszyscy faceciCzytaj dalej >>>
Trudno z całkowitą powagą traktować rankingi kandydatów na prezydenta stolicy rok przed wyborami. Z obłoków chaosu i spekulacji zaczynają się jednak wyłaniać pewne zarysy. Rezygnacja Pawła Rabieja z boju o warszawski pałac jest wyrazem dojrzałości członka zarządu Nowoczesnej. 46-letni polityk marzył o ratuszu od dawna, a więc uznanie prymatu Rafała Trzaskowskiego i przystąpienie do jego drużyny musiało go sporo kosztować. Rabiej zrozumiał jednak, że z platformerskim rywalem szans nie ma żadnych, a ugrał dla siebie to, co było możliwe – posadę wiceprezydenta. Konsolidacja obozu liberalnego stała się więc faktem. Do wyścigu niemal na pewno nie dołączy już Barbara Nowacka. Liderka Inicjatywy Polskiej, w przeciwieństwie do Rabieja kandydować nie chciała. Nie zachęciła jej do tego nawet oferta Nowoczesnej, która była skłonnaCzytaj dalej >>>
Obywatele zarabiający powyżej średniej mają w tym kraju dość obrzydliwy zwyczaj zaglądania biednym do portfela. Panuje wśród nich powszechne przekonanie, że uboga warstwa notorycznie żyje ponad stan, co też jest główną przyczyną tego, że jest uboga. Biedni wydają za dużo, są rozrzutni, a nader wszystko nieracjonalni. Gdyby tylko posłuchali złotych rad zarabiających o kilka tysi więcej, przestaliby biedować. „Dostali pięć stów od państwa, ona zrobiła sobie nowe zęby, on pije whisky zamiast wódy, a dzieciaki nadal brudne biegają” – usłyszałem od pana kierowcy w Blablacarze. Pan kierowca, rzutki kołcz, wracał właśnie do Łodzi z Mordoru na Mokotowie, gdzie przeprowadził jakże pożyteczne społecznie szkolenie motywacyjne dla korposzczurów. Kiedy tak przez kilkanaście minut rozprawiał o tym, jak to by on rozplanował sobieCzytaj dalej >>>
Kiedy latem tego roku w całym kraju trwały protesty przeciwko pisowskiej napaści na niezależność systemu sądowniczego, spotkałem się z moim bliskim kolegą, działaczem organizacji pozarządowej, zaangażowanej w demonstracje. Rozmawialiśmy o tej wielości, która wyszła na ulice polskich miast i miasteczek, o ludziach, którzy po raz pierwszy w życiu albo od lat osiemdziesiątych zdecydowali się zaangażować w sprawę publiczną. Razem zastanawialiśmy się nad tym, w jaki sposób utrzymać mobilizację społeczną, kiedy fala najwyższego oburzenia opadnie. Jak przekuć spontaniczny zryw w stworzenie zrębów organizacji, zdolnej do skoordynowanego działania przy okazji kolejnych zagrożeń. Wiele z tych osób przejawiało ogromną chęć działania, lecz po wetach Dudy, nie bardzo wiedziało czym ma się zająć. Zaproponowałem wówczas stworzenie czegoś na kształt hiszpańskich circulos, czyli jednostek oddolnejCzytaj dalej >>>
Robert Winnicki spotkał się w Poznaniu z wrogim przyjęciem. Musiał przerwać przemowę, gdyż zgromadzony przed budynkiem tłum gwizdał tak głośno, że nie było słychać jego słów. Na ulicy dominowali antyfaszyści, choć po drugiej stronie policyjnego kordonu zebrała się też grupa agresywnych zwolenników Białej Polski. Ci zostali jednak kompletnie zagłuszeni. „Ilekroć wypełzniecie na powierzchnie będziemy tutaj, będziemy protestować” – mówiła jedna z uczestniczek wiecu.
Z mapy Poznania zniknie niedługo ulica Franklina Delano Roosevelta. To zaskakująca informacja, prawda? W smutnym roku 2017 zapowiedziano już zmianę wielu patronów, jednak wszyscy byli w jakimś stopniu związani z lewicowym dorobkiem historycznym. 32 prezydent USA zasłynął głównie wprowadzeniem New Dealu, czyli doktryny gospodarczej, której światowy kapitalizm zawdzięcza wyjście z głębokiego kryzysu. Czyżby więc dekomunizacji towarzyszyła dekapitalizacja? Nic podobnego. To tylko nieprawdopodobne zaślepienie ideologiczne, hunwejbiński zapał i całkiem znaczna ignorancja. Uwagę inkwizytorów z IPN przyciągnął inny deal – ten, który Roosevelt ubił ze Stalinem w Jałcie w 1945 roku i który sprawił, że Polska znalazła się po radzieckiej stronie Żelaznej Kurtyny. Spece od historii uznali, że skoro FDR dogadał się z przywódcą ZSRR i zezwolił na instalacje komunizmu na naszychCzytaj dalej >>>
Kiedy w 2011 roku prawicowy ekstremista Anders Breivik zamordował 69 uczestników obozu młodzieżówki socjalistycznej na wyspie Utoya, konserwatywna prawica obciążała odpowiedzialnością za tragedię skandynawski model społeczny, ograniczający prawo do posiadania i noszenia broni palnej. „W USA masakry są na campusach, gdzie posiadanie broni jest zakazane (…) Nie ma napadów w Arizonie, gdzie co drugi przechodzień jest uzbrojony (…) Gdyby choć co dziesiąty uczestnik tego obozu na wyspie Utøya posiadał pistolet – ofiar byłoby tylko kilka” – pisał wówczas na Facebooku Janusz Korwin-Mikke, guru młodych chłopców tęsknie wzdychających za klimatem Dzikiego Zachodu. Za każdym razem, gdy terroryści różnych afiliacji masakrują ludność cywilną pojawia się tam sam argument – społeczeństwo jest niedostatecznie uzbrojone. A przecież zły człowiek zawsze znajdzie sposób na zdobycieCzytaj dalej >>>
Posłuchałem dziś występu Ryszarda Petru w TOK FM. Jeśli wśród słuchaczy był również Jarosław Kaczyński, pewnie minę miał podobną do tej w 13 odcinku „Ucha Prezesa”, w którym wódz z trudem wstrzymuje wybuch śmiechu, wsłuchując się w słowa liderów opozycji. Podpuszczany przez prowadzącego lider Nowoczesnej zaprezentował dziś swój pomysł na pierwsze kroki po przejęciu władzy. To już samo w sobie jest dość zabawne, bo chyba już nawet najtwardsze jądro jego elektoratu nie przypuszcza, że Ryszard kiedykolwiek obejmie rządowe stery. Jeśli jednak ktoś miał jeszcze resztki złudzeń, Petru roztrzaskał je swoimi dzisiejszymi wynurzeniami. „Ma być liberalnie” – z właściwą sobie błyskotliwością odpowiedział Ryszard Petru. No dobrze, ale co to dokładnie oznacza? „Ja bym zaczął od obniżenia i uproszczenia podatków do podatkówCzytaj dalej >>>
Dziś 1 listopada. Wspominamy tych, którzy odeszli. Warto jednak poświęcić kilka słów również tym, którzy odejść powinni. Nie życzę oczywiście nikomu śmierci rozumianej jako zanik czynności życiowych. W przeciwieństwie do Jerzego Owsiaka, którego słowa”obyś umarł” skierowane do jednego z blogerów zapisały się w pamięci całego pokolenia. Mam tu raczej na myśli osoby uczestniczące w życiu społecznym i politycznym, które wyrządzają wiele szkód i których zniknięcie byłoby wielką ulgą oraz pozytywnym impulsem. Jest wiele postaci w polskiej polityce, których śmierci symbolicznej szczerze kibicuję. Czasem takie marzenia się spełniają. Pamiętacie Jana Marię Rokitę? Był to straszny facet, frontman Platformy Obywatelskiej, łączył w sobie wulgarne uwielbienie wolnorynkowego kapitalizmu z siermiężnym konserwatyzmem. Na domiar złego w pewnych kręgach uchodził za intelektualistę z błyskiem dowcipu.Czytaj dalej >>>
Polska prawica od lat przejawia fascynacje rozwiązaniami amerykańskiego systemu prawnego. Szczególnie tymi, które sankcjonują przemoc i niesprawiedliwość w relacjach pomiędzy obywatelem a władzą, a także na linii słaby – silny. W tradycje małpowania patologii Wuja Sama wpisuje się również Prawo i Sprawiedliwość oraz satelity krążące wokół Nowogrodzkiej. Zbigniew Ziobro wychodzi z przekonania, że im surowiej będziemy karać, tym naród będzie czuć się bezpieczniej. W jego mniemaniu okrutna i nieuchronna kara ma odwodzić od popełnienia zbrodni. Co prawda nie potwierdzają tego żadne badania, jednak trudno oprzeć się wrażeniu, że drogowskazem dla ministra sprawiedliwości nie jest wiedza, a ideologiczne przekonanie. Pobyt w pierdlu ma boleć, więzień ma pracować, najlepiej za darmo i bez parasola Kodeksu pracy. Jeszcze dalej chciał się posunąć zastępcaCzytaj dalej >>>
Niskie koszty pracy są główną przewagą konkurencyjną polskiej gospodarki. Nie łudźmy się – zachodnie, a nawet coraz częściej – azjatyckie koncerny nie przenoszą nad Wisłę swoich fabryk z powodu zaawansowania tutejszych parków technologicznych, wysokiego wskaźnika innowacyjności, specjalistycznej wiedzy wykutej na akademiach, czy szczególnej życzliwości tubylców. Polscy pracownicy przez lata byli tresowani w atmosferze tłumienia własnych oczekiwań płacowych, co sprawiło, że nawet jak na tę część kontynentu, nie każą sobie płacić dużo. Nie kwapią się również, a to bardzo ważne dla kapitału, do organizowania się w miejscach pracy i wstępowania do związków zawodowych. Oznacza to, że przy planowaniu inwestycji nie ma większego ryzyka nagłego wzrostu płac w wyniku protestów czy strajków. Mało tego, rząd funduje z własnych środków infrastrukturę i podatkoweCzytaj dalej >>>
Za nami konwencja partyjna Platformy Obywatelskiej. Impreza odbyła się w Łodzi, co jest potwierdzeniem najnowszego trendu w polskiej polityce – destolicyzacji. Po tym jak PiS brawurowo wygrał wybory dzięki głosom w małych i średnich ośrodkach, żadna z poważnych sił nie chce być kojarzona z Warszawą – miastem odrealnionego burżujstwa, nadęcia oraz reprywatyzacyjnych przekrętów. Jeszcze chyba nigdy po 1989 roku stolica nie miała tak złej opinii. Nic dziwnego więc, że luminarze Prawa i Sprawiedliwości zjechali do Przysuchy (woj. mazowieckie, 6 tys. mieszkańców), Nowoczesna zebrała się w Poznaniu (kto jak kto, ale oni po wsiach przecie jeździć nie będą), a platformersi zorganizowali swój spęd w mieście włókniarek. Nieprzypadkowo, bo to właśnie tam od dwóch kadencji urząd prezydenta pełni Hanna Zdanowska, która wCzytaj dalej >>>
Przemysław Wielgosz
Maciej Wiśniowski
Małgorzata Kulbaczewska-Figat
Piotr Nowak, Weronika Książek, Bojan Stanisławski, Jerzy Szygiel
Rafał Bakalarczyk, Piotr Gadzinowski, Piotr Ikonowicz, Grzegorz Waliński, Bolesław Jaszczuk, Jarosław Pietrzak, Piotr Kuligowski, Damian Duszczenko, Piotr Szumlewicz, Agnieszka Wołk-Łaniewska, Tadeusz Jasiński, Łukasz Moll, Michał Pytlik, Mirosław Karwat
2xMW Sp. z o.o.
ul. Żurawia 45
00-680 Warszawa
tel. 530 330 130
