Sprawa z oskarżenia Komendanta Rejonowego Policji Warszawa I przeciwko dziewięciu kobietom, które 11 listopada 2017 r. usiadły na trasie Marszu Niepodległości, została rozpoznana w postępowaniu nakazowym i zakończyła się skazaniem na karę grzywny. Diametralnie inne orzeczenie zapadło w sprawie przeciwko aktywistom blokującym marsz ONR kilka miesięcy wcześniej.
Oba protesty wywołały głośny rezonans: 11 listopada czternaście aktywistek Warszawskiego Strajku Kobiet oraz Obywatelek RP 11 listopada 2017 r. usiadło na trasie Marszu Niepodległości. Nie tyle blokowały przemarsz, bo było ich do tego zwyczajnie za mało, co stanęły na drodze z transparentem „Faszyzm stop”. Hasło nie skłoniło dumnych patriotów do jakiegokolwiek namysłu – aktywistki zostały poszarpane i oplute, niektóre skopano, jedna z nich, gdy była wynoszona przez straż porządkową marszu, uderzyła głową o ziemię. Kilka miesięcy wcześniej, 29 kwietnia 2017 r., patrioci nie zaatakowali osób, które starały się zablokować przemarsz – nie mieli okazji, protestujących policja otoczyła kordonem lub zwlokła do radiowozów.
W przypadku kwietniowej blokady sąd uznał w czwartek 4 października, że obywatele starali się po prostu robić to, co było zadaniem władz miejskich i policji – uniemożliwić głoszenie ksenofobicznych, nienawistnych haseł. Sędzia Łukasz Biliński uznał, że przekroczenie przepisów nastąpiło w stanie wyższej konieczności i uniewinnił wszystkich 19 obwinionych.
Zupełnie inaczej potraktowano uczestniczki blokady 11 listopada, którym wymierzono grzywny po 200 zł. Tutaj sędzia nie doszukał się żadnego stanu wyższej konieczności. W orzeczeniu czytamy tylko, że „okoliczności czynów i wina obwinionych nie budzą wątpliwości”, bo siadając na trasie marszu starały się przeszkodzić w jego przebiegu.
– Jesteśmy zbulwersowane i zdenerwowane – powiedziała Szumniak portalowi OKO.press. – Na jakiej podstawie sąd wydał ten wyrok? Na miejscu nie było przecież policji. Byłyśmy zostawione same sobie. Na wyroku widnieje tylko dziewięć z 14 nazwisk. A przecież wszystkie prowadziłyśmy te same działania. Absolutnie nie zgadzamy się z decyzją sądu.
Powody wzburzenia kobiet łatwo zrozumieć: wszak dopiero niedawno ucichła burza medialna związana z rozstrzygnięciem sprawy, w której to one występowały w roli pokrzywdzonych, zaś agresorami byli uczestnicy Marszu Niepodległości. Tyle, że wtedy prowadząca śledztwo prokurator Magdalena Kołodziej uznała, że nie ma interesu społecznego w ściganiu sprawców lekkich uszkodzeń ciała, jakich doznały uczestniczki protestu. Uzasadniała to m.in. twierdzeniami, iż „zachowania atakujących nie były objęte umyślnością”, a „zamiarem atakujących nie było pobicie, lecz okazanie niezadowolenia”.