W krótkim przemówieniu do narodu transmitowanym z Pałacu Elizejskiego prezydent ogłosił, że nie weźmie udziału w wyborach prezydenckich, które odbędą się na przełomie kwietnia i maja przyszłego roku.
Mimo katastrofalnych sondaży i niemal powszechnej krytyki jego rządów, również w łonie jego własnej Partii Socjalistycznej (PS), jeszcze tydzień temu dawał do zrozumienia, że będzie ubiegał się o ponowny wybór, jak wszyscy dotychczasowi prezydenci V Republiki kończący pierwszą kadencję.
Jego ostateczna, trzeźwa decyzja jest konsekwencją silnego oporu jego najbliższego otoczenia politycznego, w tym „najwierniejszego z wiernych”, premiera Manuela Vallsa, który ujawnił swe własne prezydenckie ambicje. Udział w prawyborach „socjalistów” aktualnego prezydenta i premiera doprowadziłby do bezprecedensowego kryzysu instytucjonalnego i kompletnej implozji PS.
Hollande został prezydentem obiecując lewicową politykę gospodarczą, zwróconą przede wszystkim przeciw rosnącemu bezrobociu i międzynarodowej finansjerze. Po pięciu latach jego rządów liczba bezrobotnych wzrosła ogółem o ponad 1,2 miliona, w tym o 600 tys. tzw. kategorii A (szukających pracy bez względu na rodzaj umowy). W tym roku, mimo sprzeciwu części deputowanych z jego własnej większości i mimo protestów społecznych, wprowadził w życie ustawę ograniczającą prawa pracownicze – bez zgody parlamentu. Jego polityka zagraniczna była kontynuacją polityki jego prawicowego poprzednika Nicolasa Sarkozy’ego, silnie proamerykańska.
W prawyborach PS, które odbędą się w styczniu, zderzą się dwaj główni konkurenci – Manuel Valls – premier, „socjalista” identyfikowany z centroprawicą i Arnaud Montebourg, reprezentujący lewe skrzydło partii. W tej chwili jedynym liczącym się kandydatem lewicy na prezydenta Francji jest Jean-Luc Mélenchon z Partii Lewicy, krytyk PS.