Wśród doniesień z trwającego właśnie szczytu 20 najbardziej uprzemysłowionych państw świata brak informacji, jak realizuje on własne postanowienia. Już w 2009 r. G-20 uroczyście zobowiązał się do znacznego ograniczenia a nawet zastopowania subwencji dla przemysłu węglowego, by walczyć z niebezpiecznym ociepleniem klimatu. Minęło 10 lat, w ciągu których te subwencje wzrosły trzykrotnie!
Przywódcy państw zebrani w japońskiej Osace z pewnym zmieszaniem przyjęli raport Overseas Development Institute (ODI), według którego sumy wydane na energię ze źródeł kopalnych wzrosły z 17 do 47 miliardów dolarów w latach 2013-2017, co znaczy, że państwa G-20 postąpiły dokładnie odwrotnie, niż zapowiadały. Tymczasem czerpanie energii ze źródeł kopalnych odpowiada za 80 proc. emisji dwutlenku węgla na Ziemi.
Najwięcej na wspieranie przemysłu węglowego przeznaczają Chińczycy i Hindusi, ale inne kraje nie są bez grzechu. Właściwie tylko Francja, Wieka Brytania i Kanada starają się (z sukcesem) ograniczyć subwencjonowanie węgla, a reszta się nie śpieszy. W biedniejszych krajach te subwencje pozwalają dostarczać ludziom elektryczność w przystępnych cenach, a w bogatszych obniżyć koszty energii odnawialnych, jak słoneczna i wiatrowa.
Z drugiej strony, istnieją już technologie, które dość radykalnie obniżają koszty pozyskiwania energii ze źródeł odnawialnych. W niektórych regionach świata, nawet takich, które nigdy nie miały elektryczności, tanie elektrownie słoneczne i wiatrowe pozwalają polepszyć ludzkie życie. Problem finansowania węgla jest nie tyle mentalny, co „społeczny”, utrzymują zwolennicy takich subwencji. Według nich, stanowi to część walki z bezrobociem … W warunkach kapitalizmu świat po prostu nie może szybko przestawić się na korzystanie ze słońca i wiatru.
