Polską prawicę szczerze podziwiam za jedną rzecz. Powiem za co, ale najpierw cofnijmy się do roku 2009. Po centrach polskich miast grasują stada kiboli. Demolka, pobicia, rozróba, obrażanie ludzi. Na osiedlach roi się od ponurych dresów. Agresja dewastacja, krojenie, „na co się kurwa patrzysz”. To były czasy!
Minęło dziesięć lat. Wiecie, czym teraz zajmują się kibole i drechy? Dokładnie tym samym. Poza jednym szczegółem – zamiast zarysu chuja na ścianie bloku malują kotwicę i celta.
Prawicowe aparaty ideologiczne zaopatrzyły uliczny bandytyzm w rynsztunek ideologiczny. Wojtas z Wildy, który złamał ci nos i zabrał rower, dziś ukręci dziesionę w imię Polski Podziemnej. Seba z Nadodrza, który sprzedawał ci fetę nie nosi już bluzy Hooligana, a kiedy będzie ci wydawał sztukę, z jego klaty spojrzy na ciebie major Łupaszka, najnowszy krzyk kolekcji Red is Bed. Kiedy pod monopolem na Targówku z bara przywali ci Mariusz, ten sam, co dekadę temu fantazjował o byciu „Tigerem” Michalczewskim, wiedz, że zderzyłeś się z husarią. Słyszysz ten szmer jeździeckich piór? Właśnie dostałeś butelką w łepetynę. A gdy po meczu chłopaki idą sprejować, nie zostaje po nich „HWDP”, a „jebać LGBT”.
Takie mamy czasy i nie ma w tym cienia przypadku. To zwieńczenie procesu produkcji nowego Polaka. A raczej uskutecznienia mitomanii, które osadziła się w świadomości tak głęboko, że funkcjonuje jako prawda. Wyobraźmy sobie lumpenproletariusza, gównoprzedsiębiorcę aspirującego do klasy średniej, studenta historii czy ziomka z osiedla – wszystkim założono okulary z wirtualną rzeczywistością. Nie ma już onanizowania się przegranymi powstaniami. To było słabe lepiszcze tożsamościowe. Chłopaki wolą wygrywać. Teraz mogą wcielić się w żołnierza z oddziału Burego i skutecznie zawalczyć z komuną. Mają łatwiej niż tamci, bo komuny już dawno nie ma, a więc wystarczy sobie wyobrazić, że bolszewikami są lewacy i pedały, wszak przeciwnicy o niższej zdolności bojowej od żołnierzy KBW.
Niby ostatni wyklęty padł trupem w 1963, a jednak mamy ich teraz tysiące. Są na stadionach, marszach niepodległości, blokadach tęczowych pochodów. Chłopaki toczą decydująca bitwę z bolszewią. Z jednej strony nacierają „leśni”, z drugiej potomkowie husarii. Stawką jest Wielka Polska.
Jak do tego doszło? Można zacząć od komuny, która nie tylko nigdy nie dobiła endeckiej tożsamości, ale usiłowała ją zaadoptować, czego efektem były potwory Moczara, PAX i Grunwaldu. Skupmy się jednak na momencie, w którym stworzona i uruchomiona została maszyna do wirtualnej świadomości, ten pochrzaniony wehikuł czasu. Jej język oprogramowania to nacjonalizm i antykomunizm. Po 1989 roku media i system edukacji rozpoczęły obrzydzanie Polski Ludowej. Zamiast „były lepsze i gorsze strony”, pojawiły się zbrodnie i cierpienia. Proces ten przyspieszył, kiedy za rządów AWS powstał Instytut Pamięci Narodowej – najgroźniejszy aparat ideologiczny prawicy w trzydziestoleciu. SLD powinno go zniszczyć i zbudować swój, ale nie zrobiło nic. Momentem uruchomienia taśmowej produkcji świadomości było ustanowienie Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego. To bliźniak obecnego prezesa PiS jest odpowiedzialny w największym stopniu za nieszczęście, jakie spotkało dziesiątki tysięcy młodych ludzi. Współwinny jest Komorowski, za którego rządów haniebne święto zaczęło obowiązywać. Odpowiedzialność ponosi też Tusk, w którego epoce linią polityki historycznej był nacjonalizm-light – połączenie kultu Wyklętych z apoteozą Armii Krajowej.
Wirtualizacja świadomości natrafiła na podatny grunt, bo neoliberalny kapitalizm wykończył w Polsce wspólnotę. Pustka została zapełniona symulacją realności, retrospektywną możliwością wcieleniową, która zdominowała umysły klasy spauperyzowanej, bo nie miała konkurencji. Efekt zobaczymy za dwa dni, kiedy na ulicach stolicy zaroi się od nieboraków krzyczących coś o czerwonej hołocie.
