„Każdy ma prawo do życia” i „Dość przemytu i handlu ludźmi” – piekące słońce i te dwa transparenty witały w minioną środę 141 wykończonych migrantów, którzy od prawie tygodnia czekali na pokładzie Aquariusa na zawinięcie do jakiegoś europejskiego portu. Obecność tych transparentów – jeden należący do tych, którzy uważają, że ratowanie ludzi jest obowiązkiem, a drugi do maltańskiej prawicy – ilustruje dyskusję, która robi się w Europie paradoksalnie tym gwałtowniejsza, im mniej przybywa imigrantów. Ta dyskusja objęła też europejską lewicę, która zdaje się godzić powoli z panującymi nastrojami antymigracyjnymi.

pixabay

Malta zgodziła się w końcu na zawinięcie Aquariusa do portu La Valetta, ale pod warunkiem, że żaden pasażer nie zostanie na miejscu. Po długich negocjacjach z różnymi krajami naszego kontynentu ustalono więc najpierw, kto ich przyjmie: najwięcej (po 60) Francja i Hiszpania, resztę Niemcy, Luksemburg i Portugalia. Migranci  zgarnięci na wodach międzynarodowych u wybrzeży Libii to w większości Erytrejczycy i Somalijczycy, w tym połowa niepełnoletnich i jedna trzecia kobiet. To oni byli tym „gorącym kartoflem”, którym  przerzucano się w ciągu kilku dni chaotycznych rozmów i negocjacji.

„Kazać statkom ratunkowym błądzić po Morzu Śródziemnym? To niebezpieczne i niemoralne, podczas gdy rządy konkurują między sobą, by nie brać żadnej odpowiedzialności” – skomentował to z goryczą Filippo Grandi, Wysoki Komisarz ONZ ds. Uchodźców. Tym razem Hiszpania, rządzona przez lewicę (jeśli zaliczać do niej socjaldemokratów), nie zgodziła się na przyjęcie Aquariusa, jak w czerwcu, gdy nikt inny nie chciał ponad 600 osób obecnych wówczas na pokładzie. Wtedy premier Sanchez chciał pokazać całej Europie, czym jego rządy różnią się od włoskiej prawicy i szczególnie Matteo Salviniego, który zamknął porty przed niepożądanym statkiem. Setki tłumaczy, personel lekarski, wolontariusze: głośne, serdeczne przyjęcie migrantów w Walencji stało się demonstracyjnym wydarzeniem medialnym, które miało być ratowaniem nie tylko rozbitków, ale i „humanistycznych wartości europejskich”.

Strach przed zdjęciami

flickr

Ale w lipcu to Hiszpania stała się europejskim krajem, który przyjął w tym roku najwięcej zamorskich migrantów (nieco ponad 20 tys. ), przeganiając Włochy i Grecję. Rząd Pedro Sancheza tłumaczył się, że poprzednia, prawicowa administracja niczego nie przygotowywała i brakuje odpowiedniej infrastruktury, więc ponowne przyjmowanie słynnego statku nie wchodziło w grę… Poza tym czerwcowe zdjęcia Aquariusa przybijającego do hiszpańskiego portu nie wszystkim pokrzepiły serca. Nowy szef prawicowej Partii Ludowej Pablo Casado wzywał Sancheza do „odpowiedzialności bez demagogii”: „Nie możemy przyjąć milionów Afrykanów, którzy szukają w Europie lepszej przyszłości” – mówił demagogicznie, bo nie o miliony chodzi. Hiszpańscy socjaldemokraci stracili co nieco w sondażach, więc od sierpnia zaostrzono przepisy, wszyscy przybywający morzem bez wizy są z miejsca wydalani.

Kiedy Salvini zamykał w czerwcu włoskie porty, prezydent Francji Macron (prawica neoliberalna) wyrażał głośne oburzenie i też mówił o odpowiedzialności, a nawet o „europejskich wartościach”, ale Aquarius musiał płynąć aż do Hiszpanii, bo Francja na jego przyjęcie się nie zgodziła, tak jak i teraz. Strach przed zdjęciami wysiadających Afrykanów  był łatwy do zmierzenia –  sondaże wskazały, że dwie trzecie Francuzów nie chce takich statków. W ubiegłym tygodniu dwa francuskie porty zgłosiły chęć przyjęcia Aquariusa, ale rząd znowu się nie zgodził. Otwartość na innych stała się bardzo passé i zmienił się język, również na lewicy.

Strach przed wyborami

wikipedia

Pozostając przy socjaldemokratach: bodaj najbardziej znamienna zmiana poglądów nastąpiła w Danii. W ich manifeście możemy przeczytać, że „Jako socjaldemokraci, uważamy, że należy pomagać uchodźcom, lecz musimy też znaleźć równowagę między pomocą ludziom w potrzebie a koniecznością zapewnienia spójności kraju i zachowania wysokiego poziomu systemu socjalnego, który charakteryzuje nasze społeczeństwo.” W ciągu ostatnich trzech lat poparli w parlamencie wszystkie ustawy ograniczające imigrację, które proponowała prawica, a ostatnio bez wahania przegłosowali też zakaz publicznego noszenia nikabów i burek. Partia wyraża nawet „zrozumienie” dla Salviniego, a w przyszłym roku, po wyborach,  planuje rządzić wspólnie z ostro antyimigracyjną i nacjonalistyczną Partią Ludową…

W Niemczech SPD, która jeszcze trzy lata temu była zdecydowanie przeciwna tworzeniu „obozów tranzytowych” („Nie potrzebujemy ogromnych więzień na granicach” – mówił wtedy dzisiejszy szef niemieckiej dyplomacji Heiko Maas), zgodziła się na nie w lipcu bez większych dyskusji. Przyczyna? Według podejrzanie  zgodnego chóru publicystów, to właśnie kwestia imigracji jest przyczyną porażek wyborczych socjaldemokracji w Europie. Inaczej mówiąc, strategia socjaldemokratów miałaby polegać na przejmowaniu argumentów prawicy bądź skrajnej prawicy, by uchronić kraj przed rządami tejże… Ale i na lewo od socjaldemokratów widać znaczną ewolucję.

Strach przed wyzyskiem

flickr

Sahra Wagenknecht z niemieckiej partii Die Linke sformowała nowy stosunek do  migracji w maju, przed Bundestagiem. Imigrację ekonomiczną opisała jako zagrożenie dla płac, gdyż „imigracyjna siła robocza ma tendencję do ciągnięcia płac w dół”, co odbije się na niemieckiej klasie ludowej. Należy więc ją „zredukować”. Duża część wyborców Die Linke pochodzi z dawnego NRD, gdzie opozycja wobec imigracji jest największa. Sondaże i tu wskazują niechęć a nawet wrogość wyborców Die Linke wobec imigrantów. Wagenknecht nie skupiała się oczywiście na sondażach, argumentowała, że migracje są „również” katastrofą dla krajów afrykańskich i innych, gdyż pozbawiają je „najbardziej wykształconej i młodej” części społeczeństwa.

Wagenknecht, świadomie lub nie, powtarza szefa Francuskiej Partii Komunistycznej Georgesa Marchais, który już w 1981 r. przemawiał: „Trzeba powstrzymać legalną i nielegalną imigrację. Nie można zgodzić się na nowych pracowników z imigracji, podczas gdy nasz kraj liczy dwa miliony bezrobotnych – Francuzów i imigrantów”. Dla Marchais masowa imigracja, która wówczas miała miejsce na otwarte żądanie oligarchii i rzeczywiście szła w miliony, była znakiem dumpingu socjalnego prowadzonego przez wielki kapitał. Jej celem było wprowadzenie konkurencji na najniższym poziomie płac i wzmożony szantaż bezrobociem. Tak było też w Niemczech, Danii i innych krajach, a większość lewicy nie miała nic przeciw, w imię internacjonalizmu i braterstwa.

„Pomagać na miejscu”

Migranci w Grecji. wikimedia

Jean-Luc Mélenchon, przywódca Nieuległej Francji (LFI), równie dużo dalej na lewo od socjaldemokratów co niemiecka Die Linke, w poprzednich wyborach prezydenckich (w 2012 r.) oddawał honor lewicowej tradycji humanistycznej, według której imigracja „nie jest problemem”, jak i wielokulturowość. Głosił wówczas w zasadzie pełną otwartość i być może nie zwracał uwagi na sondaże, które po takich deklaracjach poleciały w dół o dobre parę punktów. Pięć lat później, w czasie następnej kampanii zmiana tonu była znaczna, promocja otwartego przyjmowania poszła w odstawkę. „Emigracja jest zawsze cierpieniem dla tego, który wyjeżdża” – wyjaśnia program LFI – „…Pierwsze zadanie to pozwolić każdemu żyć u siebie”.

Drogą do tego, według LFI, byłoby „powstrzymanie wojen, umów handlowych rujnujących lokalne gospodarki, walka ze zmianami klimatycznymi” i „pomaganie na miejscu”. Jednak proponowana „walka z przyczynami emigracji” zderza się z tzw. zasadą przejścia emigracyjnego. To „przejście” to dochód na głowę między 600 a 7500 dolarów rocznie, jak wyliczył Bank Światowy. Poniżej i powyżej tych widełek populacje pozostają raczej u siebie, lecz kiedy są w „przejściu” nawet znaczna poprawa dochodów i poziomu życia nie zatrzymuje emigracji.

Gdyby takie kraje jak Burundi czy Niger miały średni stały wzrost PKB na poziomie dwóch procent, potrzebowałyby ponad 130 lat na wyjście poza status emigracyjny. Póki co, Afryka jest potężnie „dojona” przez tzw. cywilizowany świat. Pewna pomoc gospodarcza istnieje, ale Czarny Kontynent pozostaje dzięki różnym formom neokolonializmu stałym płatnikiem netto. Pieniądze wyciągane z Afryki tylko przez europejski wielki kapitał przekraczają wszelką publiczną pomoc o dziesiątki miliardów dolarów.

Czarna masa  

voa.com

W efekcie „imigracja nie jest problemem” jedynie dla tych europejskich partii lewicowych, które pozostają poza parlamentami. Chodzi o lewicę zdecydowanie antykapitalistyczną, oskarżaną dziś o „chodzenie ręka w rękę” z gospodarczą oligarchią, która – z innych powodów – też nie ma nic przeciw imigracji, choć już nie naciska w tej kwestii na rządy lub robi to dyskretnie. Tymczasem Europa nigdy nie była tak bogata jak dzisiaj, tyle, że neoliberalizm doprowadził do niezwykle przyśpieszonego przepływu bogactw w najbogatszą górę kosztem prekaryzacji mas ludowych. Rozmiar imigracji z Afryki jest też dziś mikroskopijny w porównaniu do ludności naszego kontynentu, jednak pojawienie się podsycanych przez prawicę strachów typu tożsamościowego spycha lewicę do narożnika.

Wiadomości o tysiącach utopionych w morzu nie robią już wrażenia nawet na ludziach z „sercem po lewej stronie”. Do odczucia empatii potrzeba wąskiego planu, spojrzenia w twarz, czegoś, co do nas podobne. Widzenie emigrantów jako zdehumanizowanej „masy” skutecznie znieczula. Czarne postaci w takich samych kamizelkach ratunkowych, ustawione szeregiem w łodzi nie budzą współczucia, choćby przeżyły piekło.

Od trzech dni po Morzu Śródziemnym błąka się kolejny statek, tym razem włoskiej straży przybrzeżnej, który wyciągnął z wody prawie 200 osób. Zablokowany między Maltą a Lampedusą czeka na kolejne, międzynarodowe targi i „repartycję”. Unia nie ma pojęcia, jak systemowo traktować problem, podobnie jak znaczna część zakłopotanej, europejskiej lewicy. Jakby nic jej nie pozostało, poza nieokreślonym smutkiem.

 

 

 

 

Komentarze

Redakcja nie zgadza się na żadne komentarze zawierające nienawistne treści. Jeśli zauważysz takie treści, powiadom nas o tym.
  1. Nie należy się dziwić,że nie chcą przyjąć ludzi z Aquariusa, jeśli jakieś państwo to uczyni, to statek wypłynie po kolejnych i przywiezie ludzi z Libii. którzy ww strefę niebezpieczną jadą na własne ryzyko na przykład z Nigru, czy Wybrzeża Kości Słoniowej. Partie lewicowe doskonale wiedzą, że ich elektoraty również nie są zwolennikami niekontrolowanej migracji ludzi, nie ważne skąd przybywają ludzie. Masowa migracja zawsze była po to aby dusić presję płacową i podtrzymywać stan w którym ”brakuje rąk do pracy”, a to w pierwszej kolejności zawsze uderza w najsłabiej uposażonych, którym odbiera się możliwości nacisku aby poprawić warunki płacowe. Demografia jest bezlitosna i społeczeństwa zachodnie widzą jak zmieniają się ich państwa są bardziej wielokulturowe, ale czy lepsze?. Krytyka to nie tylko podstawy ekonomiczne, ale społeczne i kulturowe. Nie widzę żadnych przesłanek aby państwa mieniące się ”oazą wolnośc”i, których społeczeństwa tyle wysiłku włożyły w walkę o prawa kobiet, czy LGBT, w imię źle pojmowanej tolerancji rezygnowały z własnego kanonu wartości czyniąc ustępstwa wobec innych kultur. Nie pomagało też zachowanie elit politycznych na przykład niemieckich, kiedy to burmistrz Koloni instruowała kobiety jaką odległość mają zachować od mężczyzn. Rozdawanie w Szwecji opasek ” nie dotykaj mnie”, zakrawa na kpinę. Ma rację duńska socjaldemokracja zaostrzając kurs, po latach chowania głowy w piasek i obwiniania siebie o negatywne następstwa migracji, bez cześniejszej należytej kontroli. Wszak rewizjoniści w ruch robotniczym uważali, że socjaldemokracja w danym kraju winna dbać przede wszystkim o robotników własnej narodowości, a nie wierzyć w opowieści o międzynarodowej solidarności robotniczej. Tej nie było nigdy i nie będzie. Przecież gdyby była to fabryki zagranicznych firm, które zostały przeniesione np do Polski nie znalazłyby pracowników, w związku z solidarnością ze zwolnionymi kolegami na zachodzie robotnicy w Polsce nie podjęliby pracy, niezależnie od narodowości. Partię Socjalistyczną wykończyły rządy Valssa i prezydentura Hollande’a – dewastacja kodeksu pracy w związku z użyciem 49.3. Bagatelizowanie migracji oraz inflacja laickości republiki były też udziałem republikanów, wcześniejszej UMP.

  2. Bo skala imigracji NIE jest mikroskopijna. Oczywiście „tylko” 10% mieszkańców Niemiec to imigranci (w tym również Polacy). Ale w przedziale wiekowym 15-40 w Niemczech imigranci pochodzenia afrykańskiego i bliskowschodniego stanowią sami kilkanaście procent w skali kraju, i aż kilkadziesiąt procent w niektórych regionach. Wyborcy tradycyjnej robotniczej lewicy nie czują się u siebie, czują się zmarginalizowani. I słusznie! Tania siła robocza z Afryki czy Turcji zawsze była rękę globalistom. Niedostrzeganie problemów związanych z integracją w zasadzie wykończyło francuską Partię Socjalistyczną, jedną z najstarszych w Europie. Szkoda, że lewica nie umie wyciągnąć z tego wniosków.

    1. Lewica powinna powtarzać, że to nie imigranci nas zwalniają a chciwe pijawki kapitalistyczne

    2. Patrzac globalnie, to w Niemczech bezrobocie nadal jest bardzo niskie mimo setek tysiecy imigrantow – a moze wlasnie dzieki nim, a wzrost gospodarczy szybuje mimo slabych prognoz dla calego swiata. Place wcale sie nie obnizaja przez imigracje (np. w UK minimalna pensja rosnie szybciej niz inflacja). Jednym slowem niechec do imigrantow nie moze wynikac z przyczyn ekonomicznych – bo to po prostu klamliwa wymowka majaca przykryc ksenofobie i ludzka glupote. A niektore partie lewicowe zamiast edukowac spoleczenstwo, ustepuja ze strachu przed ta glupota. I zgadza sie, ze socjalistow we Francji wykonczylo niedostrzeganie problemow z integracja. Ale od tamtej pory wiele sie nauczylismy. Wielka Brytania czy Niemcy nie popelnily tego bledu co Francja. Imigrantow nie spycha sie tam do gett. Pakistanczyczy i hindusi w UK czy Turcy w Niemczech mieszkaja na zwyklych osiedlach pomiedzy rdzennymi mieszkancami i nie ma z tego powodu wielkich problemow – wrecz przeciwnie, rosnie tolerancja i swiadomosc, ze swiat nie konczy sie na wlasnym pepku. Oczywiscie zdarzaja sie spiecia, ale wywolywane sa przez malostkowych ludzi, ktorzy i tak by je wywolywali. Gdyby nie bylo imigrantow, klocili by sie z sasiadem o zle skoszona trawe.

    3. @bdes:

      Napisał Pan: „Jednym slowem niechec do imigrantow nie moze wynikac z przyczyn ekonomicznych – bo to po prostu klamliwa wymowka majaca przykryc ksenofobie i ludzka glupote”

      Pozwolę sobie zatem co nieco wyjaśnić.

      Jestem robotnikiem w niemieckiej fabryce. Pomimo zaawansowanego wieku pracuję ciężko na swój byt. Czasami, kiedy wracam po szychcie powłócząc nogami ze zmęczenia przyglądam się mieszkańcom pobliskich ośrodków dla imigrantów.

      Kiedy oparty niedbale o barierkę młody człowiek gawędzi sobie wesoło przez iPhonea, myślę sobie że żyje on sobie tak, również na mój koszt.

      Bo ja co miesiąc samego podatku dochodowego odprowadzam ok. 300 EUR

      Ale mi nie dadzą mieszkania, muszę gnieździć się w małym pokoiku wynajmowanym za ciężkie pieniądze, na jedzenie, ubranie i inne potrzeby muszę sam zapracować. Do tego jeszcze składać się na utrzymanie tych ludzi.

      To jest ta ksenofobia albo ludzka głupota? .

      Proszę się nie obrazić, ale łatwo jest być dobroczyńcą na cudzy koszt. Ja niestety nie mam tego komfortu.

      A Pan?

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Zobacz także

Bałkańsko-weimarska telenowela geopolityczna

Serial w reżyserii Berlina i Paryża, producent: Waszyngton, sponsor, żyrant i ubezpieczyci…