Jakoś tak niezauważalnie przyzwyczajamy się, że policjant jest człowiekiem, który może nas zabić.
Nie wiadomo kiedy przestała na nas robić wrażenie informacja, że są ludzie, którzy swą niezgodę na istnienie homoseksualistów, obcokrajowców, ciemnoskórych wyrażają poprzez bicie ich.
Zaczyna być czymś normalnym postrzeganie starcia dwóch kandydatów na najwyższy urząd w państwie jako serialu będącego skrzyżowaniem big brothera, portalu plotkarskiego najniższych lotów i filmu sensacyjnego klasy B. Udają, że mówią o rzeczach ważnych, a my udajemy, że ich słuchamy i że nas to przekonuje.
Jest dla nas rzeczą już całkowicie naturalną, że dowolna polityczna demonstracja musi, po prostu musi być otoczona jej przeciwnikami i tylko obecność służb porządkowych zapobiega mordobiciu, choć obietnice zabójstw i głęboka pogarda w formie werbalnej latają w powietrzu i nie mamy wątpliwości, że co do prawdziwości wykrzyczanych słów.
Nie wiadomo, w którym momencie nie wywołuje już w nas zdziwienia informacja, przekazana przez naszego adwokata: „wie pan/pani, wszystko zależy, który sędzia będzie sądził – z nowej zmiany czy ze starego rzutu”. I wcale nie jest powiedziane, że przynależność sędziego do którejś ze wspomnianych grup jest równoznaczna ze sprawiedliwym osądzeniem.
Zupełnie bezrefleksyjnie przechodzimy obok radosnych grafik, zapełniających sieci społecznościowe, że oto mija kolejna rocznica dołączenia Polski do jednego z najbardziej agresywnych i krwawych paktów wojskowych.
Jakoś tak płynnie przeszliśmy do mówienia na „ty” żebrakowi pod supermarketem, kiedy dajemy mu parę złotych za odprowadzenie wózka.
Z całkowitą obojętnością i brakiem sprzeciwu reagujemy na nachalne reklamy, byśmy zainstalowali w telefonie program śledzący zbierający nasze dane wrażliwe, który nie informuje nas jak długo i do czego wykorzysta nasze dane zebrane podczas tego śledzenia.
Nie pytamy bo i po co, skoro odpowiedzi sami sobie potrafimy udzielić. Nic nas nie ciekawi, nie niepokoi, nie obchodzi. Nie wiadomo, kiedy się tacy staliśmy. Coraz łatwiej będzie rządzić takim społeczeństwem.
Demokracja czy demokratura
Okrzyk „O sancta simplicitas” (o święta naiwności) wydał Jan Hus, czeski dysydent (w dzisi…
Maćku, co z Tobą? Przecież kto jak kto, ale Ty do tych „my” przynajmniej starasz się nie zaliczać ;)
Gorszy dzień :)
Zidiocenie ! Na tym polu widać najlepiej – jak pokazuje Autor – i po raz kolejny bankructwo projektu p/n III RP.
Stanowczo zbyt prosta diagnoza. Popatrz na inne kraje, szczególnie tzw „rozwinięte” bogate kraje zachodu. Tam jest jeszcze gorzej.Tam jest znacznie bardziej widoczne jak społeczeństwo zostało WYTRESOWANE żeby się nie buntować. Zidiocenie – tak, ale to jest plan żeby z ludzi zrobić bezwolnych idiotów to się raczej samo nie stało.