Nowa Zelandia kończy z neoliberalizmem. Nowa premier: kapitalizm to niepowodzenie

37-letnia polityczka została już okrzyknięta nadzieją światowej lewicy. Niektórzy porównują ją do Emmanuela Macrona czy do Justina Trudeau, który zresztą złożył jej gratulacje podczas rozmowy przez Skype’a. W przeciwieństwie do wymienionych polityków Ardern nie zamierza jednak prowadzić liberalnej polityki gospodarczej, używając postępowego kursu w obyczajówce jako zasłony dymnej. W swoich inauguracyjnym wywiadzie szefowa rządu określiła porządek kapitalistyczny jako „całkowite niepowodzenie”, po czym wytoczyła ciężkie armaty w postaci wskaźników procenta obywateli żyjących poniżej minimum socjalnego, narastającego problemu bezdomności czy zjawiska „pracujących biednych”. Mówiła też o slumsach, rozrastających się po obrzeżach aglomeracji Auckland i Wellington. – Jak można mówić o sukcesie, gdy osiągamy wzrost na poziomie ok. 3 proc. (PKB), ale jednocześnie mamy największy wskaźnik bezdomności wśród krajów rozwiniętych? – pytała, drwiąc z głównego motywy kampanii poprzedniego premiera Billa Englisha, który chwalił się stałym wzrostem gospodarczym.

Liderka laburzystów będzie najmłodszą szefową rządu w historii Nowej Zelandii. Jej droga do „pszczelego ula” (nazwa siedziby premiera) wiodła dość szczęśliwą drogą. Podczas kampanii wyborczej Ardern była najbardziej autentyczną i lubianą postacią ze świata polityki. Jej ugrupowanie zajęło jednak drugie miejsce, dając się wyprzedzić Partii Narodowej Nowej Zelandii (NP), która od 10 lat była hegemoniczną siłą polityczną w kraju. Tym razem jednak prawica nie zgromadziła większości pozwalającej na samodzielne rządzenia, a żadna z pozostałych formacji nie kwapiła się do zawiązania sojuszu z ugrupowaniem Billa Englisha. Inicjatywa przeszła zatem w ręce Labour Party (LP), która pod wodzą Ardern podjęła rozmowy o koalicji z nacjonalistyczną partią Najpierw Nowa Zelandia. Negocjacje zakończyły się podpisaniem porozumienia. Nowy rząd będzie wspierany również przez miejscowych Zielonych Warto podkreślić, że nacjonalizm w Nowej Zelandii nie oznacza nienawiści wobec mniejszości, lecz dążenie do autonomii gospodarczej i zerwania postkolonialnych więzi z Wielką Brytanią (formalnie najwyższym urzędem nadal jest mianowany z Londynu gubernator).

Co zamierza zmienić nowa premier? Ardern zapowiedziała uruchomienie wielkiego programu walki z bezdomnością, budową tanich domów pod wynajem oraz podwyższenie płacy minimalnej. Nowa Zelandia pod jej przywództwem ma również wrócić do czołówki państw walczących z globalnym ociepleniem.

W wyborach z 23 września do liczącego 120 miejsc jednoizbowego parlamentu prawica zdobyła 56 mandatów, laburzyści- 46, NZF – dziewięć, a GPA – osiem. Jeden mandat uzyskała skrajnie liberalna partia ACT Nowej Zelandii.