16 października minęła 39 rocznica wyboru Jana Pawła II na papieża. Po raz kolejny wielu dziennikarzy, polityków, nie wspominając o księżach bezkrytycznie i bezrefleksyjnie wyraziło hołd jednej z najbardziej mrocznych postaci Kościoła ostatniego stulecia.
Wiedza na temat nadużyć Watykanu za pontyfikatu polskiego papieża jest dzisiaj już powszechna i niekwestionowalna. Trzeba naprawdę potężnej dawki konformizmu, cenzury, zakłamania, aby przedstawiać Jana Pawła II jako wzór cnót i osobę zasługującą na miano autorytetu. Tymczasem w Polsce wciąż nie wyraża się krytyki ani wątpliwości wobec tej postaci, a media, partie, organizacje pozarządowe prześcigają się w wyrazach bezmyślnego kultu.
Dzisiaj już wiemy, że Jan Paweł II był odpowiedzialny za ukrywanie pedofilii w obrębie Kościoła katolickiego. Nie podjął żadnych działań na rzecz walki z pedofilią, nigdy nie bronił ofiar i robił wszystko, aby ukryć przestępstwa księży przed świeckim wymiarem sprawiedliwości. Jednym z najbardziej przerażających przykładów takiego podejścia papieża do pedofilii była sprawa meksykańskiego księdza Marciala Maciela Degollado, który wykorzystał seksualnie wielu nieletnich. Ofiary pisały listy do Jana Pawła II i prosiły go o pomoc, jednak ten pozostał obojętny i nawet gdy przestępstwa Maciela były mu znane, nazywał go „wzorem dla młodych”.
Papież odpowiadał też za oszustwa finansowe w Kościele, a za jego czasów Watykan był uwikłany w wiele afer, pranie brudnych pieniędzy i współpracę z mafią. Jedną z najbardziej mrocznych postaci w latach 80. był bliski współpracownik Karola Wojtyły, arcybiskup Paul Marcinkus, ścigany listem gończym przez włoską prokuraturę. Wojtyła nie tylko lekceważył malwersacje swojego podopiecznego, ale wręcz ochronił go przed prokuraturą.
Polski papież znany był też ze swojej sympatii dla dyktatorów z Ameryki Łacińskiej, Błogosławił i wspierał przywódców krwawych reżimów wojskowych z Chile i Argentyny. Nie przeszkadzały mu masowe mordy prawicowych autorytaryzmów, a zaciekle zwalczał krytyczną wobec nich teologię wyzwolenia.
Pontyfikat Jana Pawła II to również konserwatywny zwrot w podejściu do seksualności człowieka. Walka z antykoncepcją w dekadzie rozpowszechniania się wirusa HIV była mieszanką głupoty i okrucieństwa. Dla papieża Polaka dogmaty religijne okazały się istotniejsze niż zdrowie i życie milionów ludzi.
Równie bezwzględne podejście Jan Paweł II miał wobec aborcji. Szerokim echem odbił się jego apel do kobiet z terenów byłej Jugosławii, aby nie przerywały ciąż, w które zaszły w wyniku gwałtu. Trudno sobie wyobrazić, jak trzeba być tak podłym, pozbawionym empatii i okrutnym człowiekiem, aby ofiary gwałtu sprowadzać do roli inkubatorów. Warto dzisiaj przypominać, że to właśnie polski papież zainicjował walkę z prawami reprodukcyjnymi, edukacją seksualną i antykoncepcją. Najbardziej fundamentalistyczne odłamy katolicyzmu, które chcą pozbawić kobiety podstawowych praw, kontynuują dzieło Jana Pawła II.
Wreszcie polski papież zrobił bardzo dużo złego nawet dla samego Kościoła, niszcząc pluralizm w jego obrębie i wspierając jego najbardziej barbarzyńskie skrzydło związane z Opus Dei, ultraprawicową organizacją, która współtworzyła faszystowski rząd generała Franco.
W tym kontekście uznawanie Jana Pawła II za autorytet, budowanie mu pomników i składanie hołdów przez władze publiczne to nie tylko wyraz konformizmu i głupoty, ale też postępowanie demoralizujące i szkodliwe społecznie.