Izrael wyrzuca niechcianych gości, których najpierw przyjmował z otwartymi ramionami.

Kilka miesięcy temu, a konkretnie w lipcu tego roku, świat przyjął z dużym zaskoczeniem afrykańską podróż premiera Izraela Beniamina Netanjahu. Po pierwsze, bo była to pierwsza wizyta izraelskiego przywódcy w Afryce od 30 lat, po drugie – dlatego, że w Ugandzie współuczestniczył w celebrowaniu 40. rocznicy rajdu izraelskich komandosów na Entebbe – wydarzenia pamiętnego nie tylko dlatego, że poległ w jego czasie brat Beniamina Jonatan, ale też i będącego przykładem – było, nie było – pogwałcenia suwerenności Ugandy. Media zauważyły przede wszystkim kuriozalne przemówienie prezydenta Ugandy Yoweriego Museveniego, któremu wszystko się mieszało, gratulował gościowi sukcesów w pojednaniu z Palestyńczykami i wspominał ucieczkę Dzieciątka Jezus do Egiptu jako przykładu dawności dobrych relacji między Izraelem a Afryką. W tle tej wyprawy zapadały jednak i inne ustalenia i to znacznie bardziej wątpliwe.

Przesiedleńcy, fot wikipedia
Przesiedleńcy, fot wikipedia

W jakiś sposób można cieszyć się ze wspólnych obchodów rocznicy odbicia zakładników na lotnisku w Entebbe, bo to jednak przykład, że złożone stosunki między państwami są w jakiś sposób wspólnie – a nie osobno – pamiętane, nawet jeśli same obchody, ich treść i wydźwięk budziły wątpliwości. To, co Netanjahu do Afryki sprowadziło – i co tymczasem już zaczęło przynosić owoce – budzi raczej odrazę.

Chodzi mianowicie o to, że zasadnicza sprawa, z jaką przyjechał do Ugandy, Rwandy, Kenii i Etiopii niejako sfinalizowała kwestię przesiedlania tam afrykańskich uchodźców, którzy dla Izraela stali się niechcianymi gośćmi. Od 2009 r. Izrael nadał status uchodźcy zaledwie 0,007 proc. przybyszów – słownie: czterem. Reszta musi wyjechać. W rezultacie do Ugandy i Rwandy zaczęli trafiać imigranci, których najpierw Izrael przyjmował, a potem przestał. Samo w sobie to niesmaczne, jeszcze większy niesmak budzi fakt, że dorobiono do tego teorię, że jakoby uchodźcy wracali do swojej afrykańskiej ojczyzny – rzecz jednak w tym, że zdecydowanej większości nawet eufemistycznie nie da się nazwać „repatriantami”, gdyż nie pochodzą wcale ani z Ugandy, ani z Rwandy, ale z Erytrei i Sudanu – krajów etnicznie i kulturowo zupełnie odmiennych. Takich „dobrowolnych” przesiedleńców jest obecnie już kilka tysięcy.

Afrykańscy przywódcy, goszczący Netanjahu, powitali go jak nowego partnera i potencjalnego darczyńcę. Choć od wojny izraelsko-egipskiej z 1973 r. stosunki między państwami afrykańskimi się pogarszały, jakieś relacje gospodarcze zawsze były: a to w dziedzinie bezpieczeństwa, w której Izrael ma wyrobioną markę, a to w postaci programów pomocowych dla rolnictwa – jeśli idzie o rolnictwo strefy suchej doświadczenia izraelskie są także imponujące. Tego, na czym Afrykanom zależy jednak najbardziej – czyli inwestycji – było niewiele. Wizyta sygnalizująca, że miałoby się to zmienić, została zatem przyjęta jako jaskółka wzrostu obrotów. Jakkolwiek i Kampala i Kigali zaprzeczają, jakoby podpisały z Tel-Awiwem jakiekolwiek umowy w tej sprawie, najwyraźniej jednak prezydenci Ugandy – Yoweri Museweni – i Rwandy – Paul Kagame – w zamian za obietnice Netanjahu zgodzili się importować z Izraela nawet uchodźców, którzy w ten sposób stali się dosłownie „utowarowieni”.

Jeszcze chyba większy niesmak w całej tej sprawie budzi, że działania te podejmuje Państwo Izrael, którego obywatele z reguły mają nabytą z doświadczeń może nie ich samych, ale pokoleń swoich ojców i dziadków, wiedzę, co znaczy i jak smakuje „utowarowienie” ludzi. Wydawałoby się, że z takim bagażem powinno się mieć naprawdę rozwinięte poczucie wrażliwości na pewne sprawy. Tymczasem w przypadku postępowania z uchodźcami ciśnie się na myśl nieodparte skojarzenie, że przywódcy Izraela potrafili zaabsorbować, przetworzyć i twórczo zastosować hasło „Żydzi na Madagaskar”: niechcianych, nieważne skąd pochodzą, odesłać gdziekolwiek. Gdzieś, gdzie tylko da się ich upchać. Aby dalej.

Może ktoś powiedzieć, że to nie żadni uchodźcy, tylko ekonomiczni imigranci, że Izrael (czy inne państwo) nie jest w stanie ich zaabsorbować i zasymilować. Ale – powiedzmy – to jasno: są pewne granice. Jeśli Wielka Brytania by postanowiła naszych imigrantów (tymczasem jeszcze zdecydowanie ekonomicznych, a nie politycznych czy wojennych) odsyłać do Rumunii, to czy uznalibyśmy to rozwiązanie za humanitarne i właściwe?

Komentarze

Redakcja nie zgadza się na żadne komentarze zawierające nienawistne treści. Jeśli zauważysz takie treści, powiadom nas o tym.
  1. to co robi państwo Izrael to tylko kontynuowanie 'ethnic cleansing’, ni mniej ni więcej. Swego czasu Izrael wyprawił śliczny numer bracim Muricans (inaczej red necks) wysyłając im – za zgodą oczywiście władz USA – ileś tysięcy uciekinierów z Afryki, którzy na miejscu okazali się tzw. Beta-Israel (bo są jeszcze Bene-Israel czyli Żydzi z Indii). I było pozamiatane. W Izraelu są również uchodźcy „arabscy” ale tych Izrael z automatu „przekazuje” do Jordanii, a tam już wiedzą co z nimi zrobić. Za czasów ś.p. króla Huseina, tatusia obecnego króla Jordanii, uchodźcami palestyńskimi z „zachodniego brzegu” Jordanu „zajęła się” królewska gwardia beduińska (bo „Beduini” stanowili i stanowią podstawę istnienia królestwa Jordanii (poczytajcie se T.E. Lawrence „The Seven Pillars of Wisdom” -Siedem filarów mądrości (PIW 1998) czyli wybili mężczyzn a kobiety i dzieci, na pustynię do obozu.
    A tak na marginesie: jeżeli mówi się „polskich obozach” to wypadałoby również mówić o 'izraelskich obozach” bo w takich obozowach (druty kolczaste, uzbrojona straż, etc, etc) są „przechowywani” uchodźcy z Afryki, którzy dotarli do Izraela.

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Zobacz także

Bałkańsko-weimarska telenowela geopolityczna

Serial w reżyserii Berlina i Paryża, producent: Waszyngton, sponsor, żyrant i ubezpieczyci…