„Nie bójmy się ludu, przestańmy się go brzydzić” – mówi Piotr Ikonowicz. Samo to zdanie z wielu przyczyn mnie drażni – przede wszystkim tworzy bowiem podział na tych, do których się zwraca, a tych, których ci pierwsi się podobno brzydzą. Podział sztuczny i nieprawdziwy.

Jest w nim coś z wypowiadanej przez Ryszarda Kalisza frazy „kocham kobiety” – niby kobiety powinny się cieszyć, ale jednak brak rozróżnienia na kobiety mądre i głupie, patrzenie na nie jak na jednolity zbiór, przeznaczony do kochania przez Kalisza, mnie jako kobietę obraża i irytuje, bo pobrzmiewa w nim w gruncie rzeczy obraźliwe lekceważenie i przedmiotowe traktowanie. Wyobrażam sobie, że kasjerkę w hipermarkecie, która przeczyta, że jako członkini proletariatu należy do tej samej grupy co Sławomir Izdebski i że prawdopodobnie cechuje ją homofobia, seksizm, nacjonalizm czy głupi antykomunizm, również może miłość Ikonowicza drażnić. Co więcej, lider RSS wysyła tej kasjerce, którą niby chce wystawić na listę, jasną informację, że jej interesy jako kobiety, którą być może molestuje szef, czy też o jej interesy jako lesbijki, którą przecież może być (pochodzenie klasowe nie ma wpływu na orientację seksualną), go nie interesują. Że prawdziwy lud szczypie kobiety w tyłek, on ten lud kocha i nie zamierza go zmieniać, żeby nie wyjść na inteligencika i przedstawiciela elit.

facebook.com/Ruch Społeczny Rzeczypospolitej Polskiej
facebook.com/Ruch Społeczny Rzeczypospolitej Polskiej

Tymczasem elity polityczno-kulturalne w Polsce, czy też przynajmniej duża ich część, mająca mocną reprezentację w mediach, są znacznie bardziej konserwatywne niż szary obywatel, który zazwyczaj nie ma w ogóle czasu zastanawiać się na kwestią ideologii gender czy też nad tym, jaką rolę w historii odegrali żołnierze (prze)wyklęci. Ma to, mówiąc obrazowym i ludowym językiem, w dupie – w przeciwieństwie do polityków PiS, klasycznych przedstawicieli wielkomiejskiej inteligencji. Nie ma w dupie tego, na jakiej pracuje umowie, dlaczego nie może dostać kredytu na mieszkanie, czemu z jego miejscowości zniknął ostatni PKS, czemu obiad w stołówce szkolnej jego córki nagle zaczął kosztować dwa razy więcej, a on nie ma pojęcia, jak w tym wszystkim poradzić sobie z tym, że jego stara matka już nie radzi sobie sama. Często oczywiście udziela błędnej odpowiedzi na te pytania – uważa, że jego sytuacji winni są Żydzi (na szczęście coraz rzadziej) albo ZUS, fiskus i złodziejskie państwo (na nieszczęście coraz częściej). Wydawałoby się, że rolą lewicy jest stawianie własnych tez, tłumaczących ten stan rzeczy – ponieważ tylko odnajdując przyczynę, można wymyślić receptę, a następnie wkluczanie ludzi do ruchu, w którym będą walczyć o swoje interesy zgodnie z przyjętymi założeniami.

I tego Ikonowicz się zrzeka, składa broń. Chce wejść w sojusz ze Sławomirem Izdebskim, z którym łączy go w zasadzie wyłącznie gniew i sentyment do słowa „lud”, za który to lud zresztą Izdebskiego ciężko uznać – jest raczej drobnym biznesmenem-politykiem z brzydkimi nacjonalistycznymi ciągotami i PiS-owskim epizodem, który zaledwie kilka miesięcy temu mówił, że „nie wstydzi się Korwina”. Dostrzeganie w nim emanacji „ludu” jest niestety przejawem naiwnej chłopomanii, o którą nie podejrzewałabym tak doświadczonego i rozumiejącego rzeczywistość człowieka, jak Piotr Ikonowicz. Wiadomo, że to porozumienie nie pozwoli na postawienie jasnej tezy o tym, gdzie leżą przyczyny wyzysku i dlaczego państwo nie działa tak, jak powinno. Wiadomo, że Izdebski ma swoją, zupełnie inną, wizję tego, dlaczego jest źle i co należy zrobić, żeby było lepiej i że w ramach tego sojuszu nie będzie możliwa praca na rzecz tych wartości, które na początku swojego tekstu wymienia Ikonowicz – zamiast tego pojawią się zapewne hasła o obronie „prawdziwej polskości”, a pewnie też o „złodziejskim państwie”. Zamiast tworzyć własną narrację, Ikonowicz jest gotów przyjąć każdą, która pozwoli mu gdzieś pójść z „ludem” – w tym przypadku ludem całkowicie wyobrażonym – pod rękę.

Co więcej, tworzony przez niego podział na inteligencję i „prostych ludzi” staje się coraz bardziej sztuczny. Znam ludzi, z którymi blokuje eksmisje i którzy chodzą z nim na marsze 1-majowe i tworzą RSS. Brak dyplomu nie oznacza automatycznie skłonności do nienawiści wobec mniejszości seksualnych czy narodowych; akceptacja dla udziału Anny Grodzkiej w blokadzie eksmisji na pewno jest większa niż dla jej obecności na politycznych salonach. Z drugiej strony, wielu ludzi, związanych z RSS ma wyższe wykształcenie i/lub pracuje intelektualnie – jak choćby Damian Duszczenko, który regularnie pisuje do Strajk.eu. Dyplom czy wysoki kapitał kulturowy nie chronią w dzisiejszych czasach przed nędzą, problemami z mieszkaniem czy z dostępem do opieki zdrowotnej. „Inteligenccy idealiści” też gdzieś pracują i bardzo często też spotykają się z wyzyskiem – wystarczy spojrzeć, co się dzieje z polską akademią i jakie są obecnie warunki pracy na uczelniach. Coraz więcej ludzi zdobywa dyplomy, które coraz mniej dają szans na godną pracę – czy absolwentkę socjologii, która smaży w McDonald’s kotlety, Ikonowicz uzna za „prostego człowieka” czy za „inteligencję”? Stosowanie podobnych rozgraniczeń staje się coraz bardziej absurdalne. Obrażanie się na Pracowniczą Demokrację, która miała i ma dla Ruchu Sprawiedliwości Społecznej ogromne znaczenie, tworzenie sztucznych podziałów na bardziej i mniej prawdziwy lud, w którym testem jest wąs lub jego brak, to droga donikąd i pozostaje mieć nadzieję, że Ikonowicz, który jest jedną z najważniejszych i najbardziej wiarygodnych postaci na polskiej lewicy, zda sobie z tego sprawę na czas.

Komentarze

Redakcja nie zgadza się na żadne komentarze zawierające nienawistne treści. Jeśli zauważysz takie treści, powiadom nas o tym.
  1. Napisany z werwą artykuł dotyczy wszystkiego, ino chłopa, poza Izdebskim, na lekarstwo. Istotą nie jest postrzeganie przez kasjerkę posła Kalisza jako rzucającego frazesy, tylko jego wielka i niepowstrzymana miłość do płci odmiennej, bez próby kwantyfikacji, klasyfikacji i innych –acji, szukania madrych, pięknych, czy wręcz odwrotnie. Miłość ma to do siebie, że to co ludzie do siebie czują jest piękne i nawet trzecie oko Picassa to wtedy cud natury.
    Ad rem. Chodzi o to, że przy względnej liberalizacji na lewicy pojawiło się zludzenie, że lepiej kupa osobno, niż razem w ordynku. Jakże szlacheckie i zweryfikowane pod Piławcami. W czasach dyskusji zarówno w upadającej PZPR ze zwiotczałym marksizmem, jak też przy tworzeniu SdPR do SLD unikano tworzenia silnej i zdyscyplinowanej partii z wyraźnie określonym celem, jakim jest zdobycie władzy, w celu realizacji programu. Rozmieniono to na liczenie stołków, a reprezentacja w parlamencie miało jedynie napędzać liczbę intratnych posad do wzięcia. Dziś po politycznej prowokacji Palikota SLD jest na prostej do odejścia w niebyt. Pozostali, zrażeni i urażeni dyktatem zadufków, też nie potrafili uzgodnić podstawowej rzeczy, jak dostęp do list, natomiast zastępczo dyskutowali o nieistniejącym programie. Przegrani będą wszyscy. Sojusz Piotra Ikonowicza jest możliwy programowo nawet w tej chwili z SLD, natomiast łączenie się z nowym ruchem jest po prostu nieporozumieniem. Nie tłumaczy tego związku nic, albowiem podstawowy cel, jakim jest zdobycie choćby cienia parlamentarnej reprezentaji, jest nieosiągalny. Czyżby zabawa i gra złudzeniami? Szkoda energii utalentowanego ongiś polityka, który sam wybiera peryferie.

  2. To kto kiedy zdradził dziś już nie ma większego znaczenia.
    Widac dziś jak na dłoni efekty tej zdrady. Z jednej strony zlikwidowane państwowe zakłady pracy,szkoły zawodowe ,zaniżony poziom edukacji wyższych uczelni a wszystko to bysmy się dostosowali jako naród do światowych i europejskich nizin.
    Dziś polityką bawią się zawodowcy a Ci którzy aspirują do tego grona są „misiami” na ciepłych posadkach. Mają czas by jechac na drugi koniec Polski na pogaduchy Petru. Dzis Petru wtłacza w te puste umysły nowiny że Polacy nie mają umiejętności bo trzeba spawaczy sprowadzac z Indii (100zł/h) a w Polsce brakuje szkół…zawodowych, Zapomniał że ze swym pryncypałem Balcerowiczem właśnie walczyli z tymi szkołami.
    KLASA PRACUJACA w Polsce jest taka jaka jest otaczająca ją rzeczywistosc. W garnku coś jest ,piwo z dyskontu jest ,fajki z przemytu…BEZNADZIEJA!!!
    BEZNADZIEJA pcha ludzi pracy na stadiony ,ku nacjonalizmowi ,ku kościołowi i modlitwie ,ku patologii i cwaniactwu(to akurat było już za komuny).
    Ludzie pracy są pokoleniem obrazkowym
    Niewiele rozumieją
    Nie chcą walczyc bo to wg nich nie ma sensu
    Wegetują…
    Niestety na tą chwilę nie ruchy społeczne mogą zmienic los robotnika a partie i sejmowe ustawy.Wiedzą o tym politycy i czasem przegłosują coś dla ludu!
    Finałem tej smutnej bajki będzie upadek!
    I parafrazując Kononowicza-wtedy nie będzie już niczego!

  3. Desperacja Piotra i porozumienie z Izdebskim wynika z klęski negocjacyjnej z partią Razem i Zjednoczoną Lewicą. Czy partia Razem jest gotowa wrócić do negocjacji z RSS o wspólnym starcie wyborczym?

    1. Decyzja Ikonowica jest świadectwem nie jakiejś strategicznej porażki, ale kolejnego kryzysu politycznego. Piotr zupełnie się pogubił i ze stosunkowo konsekwentnego socjaldemokratyzmu schodzi na ścieżkę czegoś na kształt stalinizmu trzeciego okresu. Czas na emeryturę.

    2. Partia Razem głosem pana Radosława Koby twierdzi, że to Piotr Ikonowicz zażądał kongresu zjednoczeniowego i powołania nowej partii. Na skutek odmowy, w związku z trudnościami proceduralnymi i brakiem potrzeby powoływania nowej partii do wspólnego startu w wyborach, obraził się i związał ze Sławomirem Izdebskim i Piotrem Musiałem.
      Choć brak desperackich żądań negocjacji z RSS też wydaje się trochę smutne.

    3. Chyba nie do końca tak. RSS zaproponował kongres zjednoczeniowy i wejście struktur RSS do Razem. A nie budowanie nowej partii. Biorąc pod uwagę, że Razem wtedy nie było nawet zarejestrowane to odmowę można tłumaczyć tylko tym, że założyciele Razem zwyczajnie nie byli zainteresowani jednoczeniem lewicy poza parlamentarnej mimo, że tworząc Razem deklarowali taki cel. Pospolicie nazywamy to po prostu oszustwem.

  4. „my z synowcem na czele i jakoś to będzie”. Niestety, tak zaczyna wyglądać przedwyborczo polska lewica – ta szczera i ta z wypraną (pod)czerwienią. Zawiązywane są jakieś doraźne sojusze – Miller z Palikotem i Nowacką, Ikonowicz z Izdebskim – by miraż parlamentarnych ławek nieco urealnić. A potem ewentualny rozwód, każdy sobie i „jakoś to będzie”. Jednak przy takim rozdaniu miraż pozostanie tylko mirażem. Wyjdą z tego sami przegrani oprócz – moim zdaniem – partii Razem, która jest konsekwentna programowo, nie wdaje się w idiotyczne koalicje i sypkie kompromisy, stawia na dłuższy marsz, ale konsekwentnie lewą stroną.

    1. Miller z Palikotem to sensowna koalicja. Obaj są tyle samo warci. Ten sojusz powinni zawiązać 3 lata temu.

  5. …..czasem czytając niektóre artykuły, mam wrażenie alternatywnej rzeczywistości, a nie tego co ma miejsce….

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Zobacz także

Bałkańsko-weimarska telenowela geopolityczna

Serial w reżyserii Berlina i Paryża, producent: Waszyngton, sponsor, żyrant i ubezpieczyci…