Felietony

W tym sezonie politycznym o palmę pierwszeństwa walczą głupota z hipokryzją. I w tym współzawodnictwie idą łeb w łeb. Jury – złożone z sędziów o adekwatnych, bo kołtuńskich kwalifikacjach – rzeczywiście może mieć problem, który z tych darów bożych jest górą.

Sytuacja w Polsce zaczyna osiągać poziom katastrofalny. Z państwa, które „istnieje tylko teoretycznie” przepoczwarza się w ponurą i niebezpieczną groteskę.

W ciągu ostatnich kilku lat dostrzec można wzrost zainteresowania ludowymi i oddolnymi historiami w polskich badaniach nad przeszłością. Rzadko jednak pamięta się, że korzenie tej dziejopisarskiej tradycji w polskiej historiografii sięgają lat 30. XX w. Za jednego z prekursorów tego nurtu uznać można Maksymiliana Melocha – Żyda, komunistę, doktora historii…

19 czerwca zmarła Magdalena Ostrowska. Wraz z nią odszedł fragment czegoś słusznego na lewicy – konglomeratu poświęcenia, gniewu i ciągłego napierdalania w system.

Zawodowym obywatelom-demokratom i w ogóle całemu Świętemu Protestariatowi też odradzam, ale oni mnie mało obchodzą.

…czyli nowy maccarthyzm.

Dyskusja o polskiej lewicy szybko nabrała dynamiki i równie szybko się zakończyła. Zupełnie niekonkluzywnie.

Potoczne wyobrażenie o dyktatorach i dyktaturze jest i mylące, i naiwne. Niewiele mądrzejszy jest stereotyp dyktatorów dominujący w biografiach historycznych lub aktualnych analizach medialnych.

Ostatnie dwa tygodnie przyniosły dość osobliwy bieg wypadków w sławojce polskiej lewicy.

Red. Sonia Milch polemizuje ze mną na łamach „Codziennika Feministycznego”, krytycznie odnosząc się do mojego głosu w sprawie pracy seksualnej i jej ewentualnej legalizacji. Niestety, nie potrafię do końca zrozumieć, na czym dokładnie pragnie swoją krytykę osadzić.

Suweren mieszka dziś na Żoliborzu. Ale to też nieprawda.

Ludzie są różni. Na szczęście. Gdyby byli jednakowi – byłoby trasznie.

Czy odbudowa Warszawy była zbrodnią komunistyczną?

…czyli jak jedna firma dała światu Brexit i Trumpa.

… i nikt się nie zorientował. Doprawdy, chciałoby się przyzwoitemu człowiekowi krzyknąć „Hańba!”. Znów bowiem, podstępem i perfidią, apokaliptyczne siły, które Moskwa zaprzęgła do swego bezprecedensowego marszu przez globalną rzeczywistość, wydają się brać górę.

W „Uczcie” Platona znajduje się piękna opowieść mityczna, która od dawien dawna żyje własnym życiem. W naszych zaś czasach nabrała ona swoistej wymowy ideologicznej. Pozwala bowiem inaczej, niż wymaga religia i nakazują wciąż panujące stereotypy obyczajowe, patrzeć na miłość, międzyludzkie odniesienia erotyczne oraz na życie płciowe.

Doprawdy nie wiadomo, komu przyznać laur żenady ostatnich dni.

Życie publiczne w Polsce ulega postępującemu zidioceniu.

Pisałem jeszcze niedawno o materii delikatnej, snującej się w obrębie ludzkiej wrażliwości: filozofii, estetyki, filozofii kultury. Iskrzą się w nich myśli o złożoności naszego wartościowania. I kontekstach, w jakich ono przebiega. Także politycznych.

Język to miecz obosieczny. Zwłaszcza w polityce.