Sprawa podniebnych wojaży Marka Kuchcińskiego nie zaszkodziła notowaniom Prawa i Sprawiedliwości. Partia Kaczyńskiego w sondażach przeprowadzonych po wybuchu afery cieszy się poparciem od 41 do 46 proc. ankietowanych. Elektorat nie zareagował nawet na gest częściowego przyznania się do winy, jakim była dymisja drugiej, w przynajmniej w teorii, najważniejszej osoby w państwie. Co więcej, Kuchciński w rankingu zaufania społecznego do polityków nadal plasuje się w pierwszej dziesiątce. Mimo krążących po mediach sensacyjnych zeznań byłego agenta CBA, który oskarżył byłego marszałka o stosunek seksualny z 14-letnią prostytutką w podkarpackim burdelu, obywatele oceniają go lepiej niż m.in. Grzegorza Schetynę, Włodzimierza Czarzastego, Adriana Zandberga czy Pawła Kukiza.
Samolotowe eskapady pod specjalnym nadzorem, w dodatku na koszt podatnika w towarzystwie kolegów i koleżanek oraz członków rodziny to poważny szwindel. Domniemane bzykanie małolaty to już coś więcej, to obrzydliwe przestępstwo . Dlaczego więc społeczeństwo wybacza pisowskiemu aparatczykowi tak poważne przewinienia? Dlaczego toleruje smród, który unosi się nad wysokim rangą funkcjonariuszem władzy? Z tych samych powodów, dla których puszcza płazem również inne, jeszcze poważniejsze przekręty.
Wyborcy PiS dzielą się na trzy grupy – kalkulujących, wierzących i cynicznych.
Tych pierwszych nie obchodzą szczególnie żadne wolne sądy, służbowe loty czy podejrzane spółki prezesa. Żyje im się dobrze jak nigdy. Wysoki wzrost gospodarczy, niskie bezrobocie, pensje rosną w tempie prawie dwucyfrowym; dostają 500 plus, za chwilę władza obłaskawi ich jeszcze trzema stówami na wyprawkę, a emeryci dostają trzynastki. Kraj się bogaci i nasyca patriotyczną polityką.
Druga grupa jest przekonana o historycznym wymiarze misji rządu PiS. Wierzy w moc upodmiotowienia narodu – symbolicznego i ekonomicznego. Mówi językiem z programów informacyjnych TVP. Uważa, że ujawnianie każdej kolejnej afery to „atak na rząd”, albo nawet „atak na Polskę”. Powtarza w wyuczonym odruchu, że za Platformy też tak było, a nawet zdecydowanie gorzej. Grupa ta jest podatna na ciągłe bombardowanie komunikatami wywołującymi silne afektywne reakcje. Walka przeciwko zboczeńcom, obrona Kościoła, rozbijanie kasty sędziów, zdrajca Tusk, Bruksela druga Moskwa i tak w nieskończoność, cały czas na wysokiej stopie emocji. PiS ma wiedzę o potrzebach tej grupy i umiejętnie serwuje jej bodźce. Bardzo skutecznie, bo obecna władza niepodzielnie dominuje komunikacyjnie, przez co skutecznie formuje postrzeganie rzeczywistości oraz impregnuje na krytykę.
Trzecia grupa to osoby, którzy zwyczajnie PiSowi kibicują. Cieszą się kiedy biją pedałów, bo pedalstwa nienawidzą. Kiedy rząd likwiduje niezależność Trybunału Konstytucyjnego czy podporządkowuje sobie wymiar sprawiedliwości, popierają to w ciemno, bo im więcej władzy w rękach PiS tym lepiej. Gdy trzeba bronić abp Jędraszewskiego, smarują komentarze wspierające duchownego. Kiedy w domu Kaczyńskiego znajdą martwe dziecko, a w Wiadomościach powiedzą, że zabił je Donald Tusk, przyjmują to cynicznie i powtarzają jako fakt. Polityków PiS oczywiście nie uważają za żadnych krystalicznie czystych mężów stanu. Doskonale zdają sobie sprawę, że to krętacze i to nieszczególnie zręczni. Nie przeszkadza im to jednak wcale, bo partia dostarcza im regularnie odpowiednich przeżyć emocjonalnych.
Najgorszą konsekwencją komunikacyjnego panowania PiS będzie moment, kiedy przyjdzie spowolnienie gospodarcze. Wówczas władza będzie musiała przekierować gniew społeczny z poziomu ekonomicznego na społeczny. Nasili się zapewne nagonka na LGBT, ale w warunkach wysokiego bezrobocia na celowniku znajdą się ukraińscy pracownicy, ci co „zabierają pracę naszym”. Skutkiem wieloletniego kształtowania świadomości, uczenia społeczeństwa języka agresji i nietolerancji będzie wzrost poparcia dla skrajnej prawicy, tej którą PiS obecnie przytrzymuje pod ścianą, nie pozwalając na przekroczenie progu.
