Księża nie mają u nas ostatnio dobrej prasy. Od jakiegoś czasu opisywanie afer pedofilskich w kościele katolickim przestało być domeną niszowych czasopism antyklerykalnych i trafiło do głównego nurtu. Na razie co prawda chodzi głównie o kościoły zagraniczne, ale to tylko kwestia czasu, zanim do ludzi dotrze, że skala problemu u nas nie jest wcale mniejsza.
Panoszenie się Kościoła w Polsce wynika z jego historycznego zwycięstwa w roku 1989, a później z parasola ochronnego, który rządzący od 30 lat politycy nad nim rozpostarli. Że prawica – to oczywiste, ale także farbowana lewica z SLD trzęsła dupą przed klechami, a jej przywódcy z Millerem i Kwaśniewskim na czele blatowali się z biskupami, żrąc, chlejąc i dogadując się w sprawie oddawania rzekomo zagrabionych majątków kościołowi w komisji majątkowej.
Te ogromne wpływy kościoła w Polsce są gwarantem zastoju społecznego. Dopóki partie polityczne będą klękać przed biskupami (a przypomnijmy, że rzecz nie dotyczy tylko rządzącego aktualnie PiS-u ze swoim kościołem “toruńskim”, ale i Platformy Obywatelskiej z tym “łagiewnickim”, w której postępowość może publicznie wierzyć tylko ktoś tak cyniczny jak Barbara Nowacka), nie tylko transformacja kulturowa, czyli zgoda na banalne w swej istocie prawo do aborcji czy małżeństwa niezależnie od płci itp., ale też ta związana z ekonomicznym upodmiotowieniem obywateli będzie niemożliwa. Kościół jest bowiem przedsięwzięciem biznesowym, podczepionym do państwowego cyca dotacji i, tak się składa, radzi sobie u nas całkiem nieźle. Każda zmiana w kierunku ustanowienia sprawiedliwego społecznie ładu będzie dla kościoła zagrożeniem egzystencjalnym.
Klechistan ukrywa ten fakt, bo i czym tu się chwalić? Intensywnie prowadzi za to działania pijarowe, opiekując się ubogimi, sierotami czy chorymi, najczęściej zresztą za państwowe dotacje, bo nasze państwo lubi zwalać takie obowiązki na zewnętrzne podmioty. Żeby było jasne – w tych instytucjach pracują często naprawdę wspaniali ludzie, którzy chcą pomagać. Zdarzają się jednak też tacy jak ks. Stryczek, ten Korwin w koloratce.
O poglądach, jakie reprezentuje ten człowiek pisano już na naszym portalu wiele: miłośnik neoliberalizmu, nie mający pojęcia o realnej pomocy w wychodzeniu z biedy, za to rzucający gromy medialny celebryta. To wszystko wiedzieliśmy, ale dzisiejszy reportaż Janusza Schwertnera w Onecie przynosi nowe fakty – nasz duszpasterz ludzi biznesu jest także człowiekiem, któremu pracownicy zarzucają mobbingowanie, doprowadzającym niektórych z nich do załamania nerwowego. Nieludzki model wyzysku, który ksiądz otwarcie reklamował, a dziennikarze łykali to jak pelikany, bo przecież “prowadzi taką fajną akcję i pomaga” została przeszczepiona na stosunki pracy w samej fundacji. Nie będę go streszczał, sami przeczytajcie ten tekst.
Przeświadczenie o swej bezkarności ksiądz Stryczek musiał brać nie tylko z powodu swej medialności, ale też z posiadania koloratki. Chyba powinien ją ściągnąć.
Za mobbing grozi nawet do dwóch lat więzienia. Mam nadzieję, że szlachetna paczka dociera za kratki.
