Lewicowi wyborcy to w Polsce dwa miliony osób. Dla zdecydowanej większości z nich głosowanie na PO nie jest żadnym wyborem. Nie można ich jedna skazać na brak reprezentacji. Przed wyborami do Parlamentu Europejskiego nieustannie słyszeli, że jeśli nie poprą Koalicji Obywatelskiej, ich głos będzie stracony. Teraz, używając tej samej logiki, można śmiało apelować: trzeba głosować na lewicę.
Wariant, w którym Lewica znów nie dostaje się do parlamentu, to ucieleśnienie marzeń Kaczyńskiego. Sytuacja jest wyjątkowa: dziś nie można grać na silniejszego. Jeśli Lewica znów nie przekroczy progu, winni będą wyborcy PO, którzy w ten sposób zagwarantują PiS kolejne 4 lata rządów. Zwłaszcza, że Schetyna abdykował i nie chce wygrać wyborów, a jego celem jest zniszczenie potencjalnej konkurencji ze strony Lewicy, która znakomicie zaczęła kampanię wyborczą.
Lansowana przez liderów PO i publicystów takich jak np. Tomasz Lis idea zjednoczonej opozycji ostatecznie upadła. Przekaz, w którym przez 4 lata za rządy PiS obwiniano Adriana Zandberga (choć to głównie Nowoczesna odebrała głosy SLD), utrwalił się i wszedł do debaty. Liderom PO nie będzie teraz łatwo tej narracji odwrócić. Tyle, że tym razem działa na ich niekorzyść. Najpierw politycy PO i PSL doprowadzili do rozpadu Koalicji Europejskiej, teraz podbierają lekko zapomnianych polityków lewicy. Wejście Katarzyny Piekarskiej czy Jerzego Wenderlicha na listy PO, to z punktu widzenia elektoratu Platformy Obywatelskiej kompletnie niezrozumiały ruch. Aż chce się zapytać: skoro zapraszacie lewicowe polityczki i polityków na swoje listy, to dlaczego nie potrafiliście zawiązać z nimi koalicji?
Od 2015 znaczna część liberalnych, centroprawicowych publicystów zarzucała lewicy utorowanie drogi PiS do władzy. Start dwóch osobnych list – Zjednoczonej Lewicy i Partii Razem – doprowadził do rozbicia głosów, skutkiem czego blisko półtora miliona wyborców (ponad 10 proc.) nie miało swojej reprezentacji w parlamencie. Zjednoczona Lewica nie przekroczyła ośmioprocentowego progu, Razem zaś nie przekroczyło nawet pięciu procent. Oba te ugrupowania, nauczone sukcesem tego pierwszego w wyborach do Parlamentu Europejskiego (5 mandatów i blisko 800 tysięcy głosów) i porażką drugiego (wynik gorszy niż w 2015, gdy Razem przekonało do siebie ponad pół miliona wyborców) postanowiły się dogadać. Nie możemy też zapomnieć o pojawieniu się na scenie politycznej nowego gracza – Wiosna Biedronia w maju 2019 otrzymała 826 975 głosów.
Nawet bez dobrej kampanii, wsparcia mediów i przy atakach ze strony PO, lewicowi wyborcy nigdy nie poprą Platformy Obywatelskiej, która jest dla nich zbyt zachowawcza obyczajowo i zbyt liberalna gospodarczo. Nikt, kto popiera prawa osób LGBTQ, prawo do przerywania ciąży, edukację seksualną czy mocny rozdział kościoła od państwa nie zagłosuje na PO. Jest to też ogromna szansa dla Lewicy, która w odróżnieniu od Platformy Obywatelskiej, która przez lata głaskała hierarchów kościelnych po głowach, jest w tych sprawach po prostu wiarygodna – zwłaszcza gdy idzie o prawa osób LGBTQ czy ukrócenie kościelnego lobby.
Wsparcie kadrowe, którego Platformie Obywatelskiej w tej kampanii udzielili starzy politycy SLD, świadczy też o słabości ideowej i kadrowej partii Grzegorza Schetyny. Lata „obstawiania spółdzielni”, kupczenia stanowiskami, wycinania z partii najbardziej zdolnych polityków sprawiły, że w PO dramatycznie takich brakuje. O lewicy nie można tego powiedzieć. Pojawienie się kompletnie nowych, oddolnych bytów dodało świeżej krwi. Nawet w obecnym kierownictwie SLD próżno szukać prominentnych działaczy z lat 90. Na średnim szczeblu partię zdominowało pokolenie trzydziestolatków, takich jak rzeczniczka prasowa Anna-Maria Żukowska czy sekretarz generalny Marcin Kulasek.
Nie oszukujmy się też, że Schetyna – biorąc SLD-owskich baronów na swoje listy – wyświadcza Biedroniowi, Zandbergowi i Czarzastemu niemałą przysługę. Jeżeli Lewica chce pozyskać młody elektorat i myśli o zwycięstwie za 4 lata, musi postawić na nowe polityczyki i polityków i umieścić na swoich listach wyborczych jak najwięcej osób, które nie miały do tej pory okazji zasiadać w ławach parlamentarnych.
Aleks Polak – dziennikarz Radia Kampus, współpracownik Centrum im. Ignacego Daszyńskiego, politolog, organizator demonstracji „Warszawa Przeciw Przemocy. Solidarni z Białymstokiem”.