Nie głosowałam w tych wyborach. Nie akceptuję koncepcji „obywatelskiego obowiązku”, który każe człowiekowi lewicy popierać dowolnie wybranego prawicowego kandydata, nie mam też uważania dla pustych gestów – a takim jest oddanie głosu nieważnego. Miałam za to spory ubaw, gdy liczni znajomi dzwonili, aby pouczyć mnie o tym, iż człowiek świadomy, zaangażowany w politykę, nie może zostać w domu, musi brać odpowiedzialność, bla, bla, bla… Cały ten państwowotwórczy monolog grzązł im wszakże w gardłach, kiedy mówiłam, że w takim razie pójdę zagłosować na Dudę. Wtedy okazywało się, że mój głos jednak nie jest niezbędny demokracji. W takiej sytuacji zawsze przypomina mi się przeurocza dykteryjka Ikonowicza o przedstawicielach warszawskich elit, którzy w 1990 roku chodzili w górę i w dół po KrakowskimCzytaj dalej >>>