Parę dni temu red. Pieniądz uprzejmy był podzielić się swoimi poglądami dotyczącymi lewicowych mediów. Dokładniej rzecz biorąc, postawił tezę, że lewica musi, po prostu musi mieć swoje media, a ich tworzenie trzeba zacząć natychmiast. „ Jeśli formacje te poważnie myślą o wyborczym sukcesie, powinny część tych pieniędzy (tj. subwencji czy partyjnych składek – przyp. MW) przeznaczyć na organizowanie swojego medialnego zaplecza”.
Teza ta jest nienowa. Rzekłbym nawet, że ma ponad stuletnią historię. Od czasów roli „Prawdy” w organizowaniu ruchu bolszewickiego nikt lepiej nie sformułował potrzeby posiadania swojego medium przez partię niż Lenin. Reszta to tylko didaskalia.
A teraz wyłożę, czemu marzenie (postulat?) Dominika jest w Polsce nie do zrealizowania.
Po pierwsze polska lewica jest, jak żadne inne ugrupowanie polityczne na świecie, tknięte chorobą defektów osobowościowych poszczególnych jednostek, które po lewej stronie mają coś do powiedzenia. Gigantyczne ego chadza pod pachę z pamiętaniem kto, co, kiedy i o kim powiedział przy wódce dwanaście lat temu. Pamiętane są teksty z dawno nieistniejących portali, wypowiedzi w dużych i małych mediach. I oczywiście relacje damsko-męskie. Nie uwierzycie, jak bardzo ogień w lewicowych kłótniach (bo tu dyskusja się nie przyjęła), jest rozniecany przez emocje ze zmiętoszonej pościeli.
Po drugie, bo lewica polska, większa, mniejsza i całkiem kanapowa, potrafi patrzeć najwyżej na tydzień do przodu. Do perfekcji opanowano gry i zabawy polityczne na świeżym powietrzu i w gabinetach. Kalkulację, co kto z tego będzie miał. Oraz mistrzostwo świata w geszeftach. I nie, to nie jest istota polityki. To może być jej część, a i to nie najważniejsza. Prawdziwych polityków charakteryzuje myślenie dekadami. Tu to zjawisko nie występuje również. W tym należy upatrywać źródeł skąpstwa, gdy przychodzi do rozmów o mediach, bo łączy się to nieuchronnie z wydatkami. Czy będzie z tego rezultat za tydzień? Nie. No to może lepiej nie dawać.
Po trzecie, lewicowi celebryci tkwią w złudzeniu, że są tak fantastyczni, że wszyscy ich powinni kochać. „Wystarczy być”, to hasło im przyświeca, gdy chadzają do mediów prawicowych i liberalnych, by zmiażdżyć swojego przeciwnika siła argumentów i urokiem osobistym. Nie rozumieją, że przeciw sobie mają nie tylko jednego rozmówcę, ale najczęściej i dziennikarza. I przegrywają. Nie pojmują, że bon motami wybrukowana jest rubryka „Wikicytaty”, a nie buduje się na nich koncepcji politycznej. Zresztą złudzenie, że przekonają zwolenników tych mediów do swojego programu politycznego, jest jedną z najśmieszniejszych rzeczy, jaka pokazują. Podobnie jak datujące się od początku lat dziewięćdziesiątych skomlenie, by liberalne media poklepały ich po plecach.
Po czwarte wreszcie nie mogę oprzeć się wrażeniu, że instynktownie reprezentanci polskiej lewicy czują głęboką bezpotrzebę lewicowych mediów innych niż wazeliniarskie. Mają głęboki i z ich punktu widzenia uzasadniony wstręt do mediów, które poza tym, że dawałyby im możliwość nieskrępowanego przedstawienia swoich poglądów, to jeszcze chciałyby zmusić je do wysiłku intelektualnego w dyskusjach z innymi lewicowymi oponentami. Z reprezentantami lewicy bardziej radykalnej czy po prostu inaczej rozumianej. Albo nawet z młodzieżówkami, słynącymi z radykalizmów. Co to, to nie! Lękają się obnażenia swojego kunktatorstwa i miałkości. To zrozumiała obawa.
Poczekać przyjdzie na pokoleniową i intelektualną zmianę na polskiej lewicy.
Syria, jaką znaliśmy, odchodzi
Właśnie żegnamy Syrię, kraj, który mimo wszystkich swoich olbrzymi funkcjonalnych wad był …
Trudno nie zgodzić się z analizą i tezami red. Wiśniowskiego. Ale postawić należy najpierw pytanie: po co współczesnej lewicy media? Czy po to, żeby zasiąść w Sejmie, choćby na kilku stołkach, czy po to, aby zmieniać rzeczywistość i aby dla tych zmian organizować jak największe poparcie społeczne. Obecna polska lewica to głównie lewica koncesjonowana przez liberalne media i polityków. – Róbcie za lewicę, ale nie zapominajcie, że wam mniej wolno! XXI wiek przyniósł ludzkości nowe, nieznane tradycyjnej lewicy wyzwania. Ich prawidłowe rozpoznanie jest niezbędne dla redefinicji celów i społecznej misji współczesnej lewicy. Ale kanony powinny pozostać niezmienne, a więc nadzieja na lepszą przyszłość, równość i sprawiedliwość społeczna i ekonomiczna, postęp cywilizacyjny, obrona godności ludzkiej, prymat dobra wspólnego nad indywidualnym. Wbrew współczesnym opiniom XXI wiek stwarza spektakularne warunki do odrodzenia się lewicy społecznej, do prezentowania lewicowej wizji świata, i społeczeństwa. Dla tego potrzebne jest „myślenie dekadowe”, o którym pisze red. Wiśniowski. Ja bym dodał: wielodekadowe
Panie red. Nacz!
,,Poczekać przyjdzie na pokoleniową i intelektualną zmianę na polskiej lewicy.”
Panie Maćku! Czytałem takie fantastyczne recepty w 90 roku. później w 95, następnie w 2000, i następne w cyklu mniej więcej odpowiadającym zbliżającym się wyborom. Wniosek z nich jest bolesny – uważający się za ,,lewicowych” dziennikarze, tak na dobra sprawę przesiąknęli tym samym absurdem co politycy z którymi się,,identyfikują”. PRZECIEŻ NIGDY, NIGDZIE I Z NIKIM NIC NIE ZBUDUJECIE – o ile nie spróbujecie! Ale lepiej siedzieć przy sojowym latte i udawać że ,,problemy bierzemy na klattę”… Czytanie po raz kolejny panie naczelny ,,lewicowego” portalu tego samego narzekania – to strata czasu.