W 2001 roku ruszyła pierwsza edycja kampanii „Dzieciństwo bez przemocy”. Koordynowała ją wtedy moja matka, w mieszkaniu zalegały ulotki, materiały PARP-y i Niebieskiej Linii. To wtedy pierwszy raz przeszła mi przez głowę myśl, aby zostać kuratorem społecznym. Film, który promował tę kampanię, jest wstrząsającą ilustracją skutków stosowania kar fizycznych. Dziewczynka-aniołek z jasnymi loczkami karmi kaszką swojego misia. „No jedz, misiu, jedz” – prosi pięknie. Obrazek, zdawałoby się, sielski. Ale zawartość łyżeczki nieoczekiwanie spada na podłogę i wtedy niebo zmienia się w piekło. „Co zrobiłeś? Nie gap się tak tępo, kretynie! Zobacz, co czego mnie doprowadziłeś, nie kocham cię!” – krzyczy rozgorączkowane dziecko, szarpiąc maskotkę i okładając ją razami. Wykrzykiwane frazy zna na pamięć, idealnie odtwarza ton głosu, musiało słyszeć jeCzytaj dalej >>>