Kościół mówi ludzkim głosem

fot. flickr.com

Wigilijna „Wyborcza” publikuje rozmowę z księdzem Grzegorzem Strzelczykiem. Informatykiem w sutannie, z brodą drwala. To kapłan na miarę naszych czasów, i z Vetulanim pogada, a w autobusie koloratkę zdejmie, żeby być bliżej zwykłego człowieka. W rozmowie z Grzegorzem Wysockim mówi rzeczy mądre, refleksyjne, przestrzega przed wtrącaniem się współczesnych mężczyzn w feminizm, przed wchodzeniem w Schmittowską retorykę wojny. Docenia codzienną obecność, współistnienie w małych sąsiedzkich wspólnotach, bycie ze sobą na tyle, na ile to możliwe. Gdyby usiadł przy stole z ateistą, rozmawiałby z nim o tym, czy i kiedy istotniejsza jest sprawiedliwość, czy przebaczenie.

Mam jednak pewien problem z księdzem Grzegorzem. Podobnego księdza Grzegorza spotkałam kiedyś w parafii moich dziadków. Miał dwa doktoraty, w tym jeden z filozofii. Właśnie pakował walizki – nie sprawdził się w podwarszawskiej Zielonce, bo ludzie nie rozumieli, co do nich mówi. Więc wysłano go do dalekiej Afryki, tam wprawdzie dalej nie będą go rozumieli, ale przynajmniej diecezja nie będzie się wstydzić za tego pryszczatego jeszcze szczyla, co pozjadał wszystkie rozumy i debatuje nad odcieniami szarości, relatywizuje kwestie, które trzeba po prostu przeliczyć, a potem sprawdzić, czy się zgadza. Mam problem z księżmi Grzegorzami, którzy biorą na siebie sprzątanie po polskim kościele. Bo to pięciu ochotników na krzyż z mopami w dłoniach, usiłujących ścierać hektolitry toksyn, które wylewa na zewnątrz międzynarodowy koncern.

Mam problem, że z okazji świąt na siłę pokazuje się „inną twarz kościoła”. Oczywiście, świetnie, że na stu beznadziejnych trafi się jeden wybitny, który powie, że nie wolno oceniać moralnych wyborów bliźniego. Który jak siądzie ze mną, ateistką, do dyskusji, to przynajmniej będzie na tyle świadomy, żeby wiedzieć, że jak ucieknie w mechanizmy przemocowe, to przegra. Tylko że na koszulce tego pana z mopem nadal widnieje logo wielkiego koncernu. Koncernu, który dziś o północy odczyta listy pasterskie od swoich dyrektorów zarządzających. O czym będą te listy? Jak zwykle, o tradycji. A po nowym roku znowu posłuchamy sobie o tym, czemu in vitro to eksperymenty na ludziach, a nastolatka w szpitalu ma rodzić, a kościół potrzebuje cierpienia ofiar pedofilii. Ksiądz Grzegorz bezradnie rozkłada ręce, kiedy dziennikarz „Wyborczej” przytacza kolejne przykłady złej roboty korporacji: że za chwilę jakiś lekarz, powołując się na klauzulę sumienia, odmówi ratowania życia Jerzego Urbana; że księża nie wyobrażają sobie opcji utraty swoich przywilejów. Facet z mopem, jednym na cały terenowy oddział swojej firmy, wznosi oczy ku niebu: „no przecież można inaczej”. I ściera, ściera.

Drogi Panie, mam dla Pana świąteczną propozycję: zrzuć Pan tę firmową koszulkę, bo efekt tego wszystkiego będzie co najwyżej taki, że jeszcze parę wywiadów czy książek i wyślą Pana do tej nieszczęsnej Afryki, a ludzie czytający te wywiady będą się tylko niepotrzebnie łudzić, że Pańska firma zdobyła się na jakieś refleksje nad własną polityką.

Pokażcie mi, drodzy prezesi tego liczącego 2 tysiące lat przedsiębiorstwa, że takich ludzi z mopami cenicie na tyle, żeby oddać im stery i posadzić na dyrektorskich stołkach w episkopacie, a nie wśród prostych maluczkich żyjących na prowincji, to wam uwierzę. Bo jak na razie wytwórnia kiełbas wysyła do mediów fajnego młodego praktykanta, który sam z siebie może i kocha zwierzęta, ale większy pożytek byłby z niego po drugiej stronie barykady (zanim sam zostanie przerobiony na krakowską suchą). Skoro tak bardzo Pan, księże Grzegorzu, ceni sobie dialog, to może warto zastanowić się nad tym, dlaczego właściwie ci ludzie z pańskiej opowieści o autobusie ze Szwajcarii nie chcieli gadać, jak miałeś Pan na sobie koloratkę.