Od grabieży do bezpieczeństwa. O życie dla wszystkich mieszkańców Ziemi

Trzy plagi rujnują życie Mieszkańców Ziemi: pandemia Covid-19, klimatyczna i środowiskowa katastrofa, głód i pragnienie.

W czasie pandemii zmarło już ponad 230 tys. ludzi [w momencie pisania tekstu; w momencie publikacji polskiego tłumaczenia – 409 tys., przyp. MKF] Wybuch i rozprzestrzenianie się koronawirusa są, zdaniem niemal wszystkich naukowców ściśle związane, między innymi, z dewastacją środowiska w ciągu ostatnich dekad oraz pogorszeniem stanu higieny i warunków życia w większości krajów na świecie;

Katastrofa klimatyczna, spowodowana między innymi wylesianiami i degredacją gleby, utratą bioróżnorodności, skażeniem i zanieczyszczeniem powietrza i wody. Metoda śladu ekologicznego mówi nam, iż do sierpnia 2019 r. “skonsumowaliśmy” odnawialny biotyczny kapitał ziemi i wody planety.

7,9 mln dzieci w wieku poniżej 5 lat zmarło w 2018 r. z powodu chorób spowodowanych między innymi brakiem dostępu do wody pitnej. W świecie który w 2019 r. stwierdził, że jest “bogaty” szacując łączne światowe PKB na 80 trylionów dolarów, prawie miliard ludzi cierpi z głodu, 2,1 mld ludzi nie próbowało czystej wody pitnej a 4,2 mld nie wie, czym jest toaleta.

Świat nie do zaakceptowania

Dramatyczne warunki, w jakich żyje miliard ludzi (jedna na osiem osób na świecie) w niezdrowych, niebezpiecznych, pełnych agresji slumsach, jak i 175 mln bezrobotnych dorosłych (głównie młodych ludzi) i 850 mln biednych pracujących (zarabiających poniżej 2 dolarów dziennie), wskazują, że nierówności i odmawianie praw człowieka miliardom ludzi są produktami naszych społeczeństw, naszych gospodarek. Ukazują one klęskę istniejącego systemu, jego “wzrostu gospodarczego”, jego “rozwoju człowieka” oraz jego logiki wojny.

Ani wojna, ani ubóstwo nie są nieuniknione.

Według SIPRI, w 2019 roku przywódcy krajów świata przeznaczyli na zbrojenia 1 mld 910 mln dolarów (z czego 38 proc. to wydatki Stanów Zjednoczonych). To ponad 5 mld dolarów dziennie. Aby atakować, zabijać, być silniejszym. Nie, by ratować życie, ratować środowisko, chronić ziemię…

Nikt nie rodzi się biedny, bo los tak chciał albo dlatego, że „tak wyszło”. Dzisiaj ponad 90 proc. ludzkości musi zadowolić się mniej niż 10 proc. światowego bogactwa, ponieważ dominująca gospodarka, rządząca się zasadami społeczeństwa kapitalistycznego utowarowiła, sprywatyzowała, zderegulowała, zliberalizowała i sfinansowała wszystkie nieożywione i ożywione formy życia na rzecz silniejszych, najeźdźców i watażków podczas gdy życie, godność, wolność i sprawiedliwość należą do wszystkich.

Świat musi się zmienić

Musimy teraz zmienić system przez atak na jego korzenie.

Nie możemy przestrzegać imperatywu wzrostu gospodarczego, który ma zmusić mieszkańców Ziemi do szybkiego zerwania stanu kwarantanny i przejścia do drugiej fazy “zarządzania w czasie pandemii” i “życia z wirusem”. Nie możemy ponosić ryzyka dla zdrowia i życia – nawet przy zachowaniu środków ostrożności – by powrócić do pracy i przywrócić do działania ekonomiczną machinę produkcji i konsumpcji bez zmiany którejkolwiek z podstawowych zasad i kluczowych mechanizmów wadliwego systemu.

Nie uważamy, że mądrym i sprawiedliwym byłby powrót do niewolniczej pracy, która upokarza i wyklucza, aby ponownie stać się nieodpowiedzialnym, biernym, masowym konsumentem, pracującym za upokarzające stawki, które redukują wszystko, w tym ludzi, do “zyskownego” zasobu.

Pierwsza propozycja działania:

Przeciwdziałać nierównościom i wykluczeniu, które powodują głód i pragnienie.

O nową regulację pracy i gospodarki.

Zdelegalizujmy ubóstwo. Ubóstwo jest produktem regulacji pracy w związku z nierównym wzrostem gospodarczym, jest rezultatem światowej grabieży życia w imię interesów i ocalenia najsilniejszych.

Nie chcemy być uwięzieni w “łańcuchach wartości” naszych fabryk, gospodarstw rolnych, biur, szkół, uniwersytetów, szpitali, sportów itp.. Nie chcemy wracać do czynności działających w imieniu PKB (nawet jeśli jest on zielony, niebieski, obrotowy, cyfrowy…), jak i w imieniu zwrotu inwestycji.

Potrzebujemy nowych zasad pracy jako warunku “powrotu do pracy”. Wśród nich należy priorytetowo potraktować działalność gospodarczą ukierunkowaną na ochronę i promowanie wspólnych dóbr publicznych i usług o zasadniczym znaczenia dla życia, zaczynając od zasadniczego światowego programu dotyczącego powszechnego dostępu do wody oraz usług związanych z jej dostarczaniem jako siły napędowej gospodarczych i społecznych zmian na szeroką skalę w obszarach zdrowia, produktów rolno-spożywczych, mieszkalnictwa, rewitalizacji miast, gospodarki środowiskowej, gruntów, transportu publicznego oraz innych naturalnych i kulturalnych dóbr wspólnych.

Praca musi być wolna od działań, które zanieczyszczają, są niebezpieczne i szkodliwe dla zdrowia i bezpieczeństwa obywateli oraz środowiska, takich jak produkcja chemiczna, działalność wydobywcza, produkcja broni itp. Należy ograniczyć nieracjonalny przepływ produktów w ramach międzynarodowej wymiany handlowej. Narasta presja na reterytorializację produkcji wspólnotowej i samorządności. Prostota i trzeźwy osąd przy konsumpcji są coraz bardziej widoczne. Należy porzucić globalizację ostatnich dziesięcioleci. Światowa gospodarka nadchodzących dekad nie potrzebuje armii pracowników, których umiejętności służą do spekulacji, uchylania się od płacenia podatków i dobrobytu rajów podatkowych. Wiele funkcji banków i firm ubezpieczeniowych będzie musiało zniknąć. Pojęcie pracy musi być rozszerzone na twórczość artystyczną i kulturalną (niekomercyjną, zdemonetyzowaną) dla pokoju. Praca musi stać się synonimem równych praw i godności.

Druga propozycja działania

Działać na rzecz nauki i postępu technologicznego w służbie wszystkim mieszkańcom globalnej wspólnoty Ziemi.

Manipulacja na żywych organizmach do celów prywatnych i zarobkowych jest niemoralna i niedopuszczalna. Przyszedł czas, aby stworzyć społeczeństwo (i gospodarkę) zdolne do podwyższania poziomu i promowania wiedzy w celu jej zastosowania dla wspólnego dobra i służby – res publica – w ramach podstawowej odpowiedzialności wspólnot ludzkich.

Szczepionka musi być wynikiem współpracy i solidarności pomiędzy naukowcami i narodami, a nie podjazdowej konkurencji i rywalizacji w imię zysku i władzy.

Ludzkość nie potrzebuje szczepionkowej wojny. Nie ma żadnego powodu, dla którego przyszła szczepionka (szczepionki) powinna być prywatną własnością firm farmaceutycznych przez co najmniej 17-20 lat. Jak powszechnie wiadomo, międzynarodowe prywatne konsorcja wyraźnie działają na rzecz właścicieli swojego kapitału poprzez produkcję i wprowadzanie do obrotu (przez państwowe dotacje i przepisy prawa) leków przeznaczonych przede wszystkim do leczenia pacjentów którzy są w stanie zapłacić ustaloną przez producenta cenę. Pieniądze w dalszym ciągu niewolą zdrowie. Nie jest prawdą, że nauka i gospodarka służą ludziom. Przed ludźmi są ważniejsi odbiorcy.

Z tych powodów stowarzyszenie Agora of the Inhabitants of the Earth, działająca w wielu krajach swiata (od Argentyny po Belgię, od Chile po Francję, od Brazylii po Kamerun, z Quebecu do Włoch, Portugalii, Niemiec, Indii…) proponuje rozpoczęcie międzynarodowej kampanii której celem będzie przyjęcie ogólnoświatowego protokołu w sprawie wspólnego publicznego patentu na szczepionkę przeciwko Covid-19. Nauka (i gospodarka) dla zdrowia mieszkańców Ziemi. Walczymy o powszechną, publiczną i bezpłatną szczepionkę przeciwko Covid-19, o międzynarodowe sprzymierzenie obywatelskie.

Proponujemy, aby kampania została opracowana, zaplanowana i prowadzona przez globalną sieć stowarzyszeń, ruchów i instytucji na rzecz społeczeństwa obywatelskiego. Sieć została utworzona w maju, tak aby uruchomienie jej można było zainicjować w czerwcu 2020 r. Wielość i różnorodność inicjatyw w tym obszarze jest fundamentalna i pożądana.

Pośrednim celem kampanii jest zapobieżenie, aby szczepionka (szczepionki) przeciw Covid-19 stała się kolejnym aktem gospodarczego, społecznego i politycznego wywłaszczenia życia przez potężne prywatne konsorcja przy wsparciu krajowych i międzynarodowych władz. Nauka musi przestać być narzędziem wykorzystywanym głównie w służbie wojny, władzy i nierówności. Wiedza jest sprawą publiczną!

Ten Manifest jest zaproszeniem dla wszystkich tych, którzy podzielają powyższe propozycje, aby wyrazić poparcie i przynależność do kampanii “Powszechna, publiczna i bezpłatna szczepionka przeciwko Covid-19”.

DZIĘKUJEMY za solidarność

Agora of the Inhabitants of the Earth (secretariat.audace@gmail.com)

Pierwsi sygnatariusze:

Alain Adriaens (Belgia), Ermanno Allegri (Brazylia), Jean Paul Amadou Zigaou (Kamerun), Marcos P. Arruda (Brazylia), Guido Barbera (Wlochy), Marcelo Barros (Brazylia), Paolo Bertagnolli (Włochy), Fabián Bicciré (Argentyna), Alberto Botto (Argentyna), Jacques Brodeur (Quebec), Joao Caraça (Portugalia), Bernard Cassen (Francja), Sergio i Clara Castioni (Włochy), Roberto Colombo (Włochy), Alejandro Huala Canuman (Chile), Francesco Comina (Włochy), Fabrice Delvaux (Belgia), Alain Dangoisse (Belgia), Ina Darmstaedter (Niemcy), Armando Di Nardi (Brazylia), Amadou Emanuel (Kamerun), Anibal Faccendini (Argentyna), Jorge Fandermole (Argentyna), Alfio Foti e Emanuele Villa (Włochy), Pierre Galand (Belgia), Massimo Gatti (Włochy), Jean-Claude Garrot (Belgia), Philippe Giroul (Quebec), Jürgen Grässlin (Niemcy), Felicien Illunga (DR Kongo), Luis Infanti de la Mora (Chile), Adel Jabbar (Włochy), Fatoumata Kane Ki-Zerbo (Senegal – Burkina Faso), Miguel Lacabana (Wielka Brytania – Argentyna), Mady Ledant (Belgia), Eduardo Lallana García (Hiszpania), Jorge Llonc (Argentyna), Flavio Lotti (Włochy), Roberto Louvain (Wochy), Gustavo Marini (Argentyna), Eliane Mandine (Francja), Monastero del Bene Comune (Luca Cecchi, Paola Libanti, Silvano Nicoletto) (Włochy), Roberto Musacchio (Włochy), Maria Palatine (Niemcy), Alfonso Pecoraro Scanio (Włochy), Riccardo Petrella (Włochy), Luc Pilmeyer (Belgia), Jean-Yves Proulx (Quebec), Roberto Savio (Włochy), Anne Rondelet (Belgia), Pietro Pizzuti (Belgia), Domenico Rizzuti (Włochy), María Eugenia Schmuck (Argentyna), Catherine Schlitz (Belgia), Cristiana Spinedi e Fabio Dozio (Szwajcaria), Bernard Tirtiaux (Belgia), Université du Bien Commun: Cristina Bertelli, Claire Dehove, Corinne Ducrey, Jean-Pascal Derumier, Annie Flexer, Gilles Yovan (Francja), Luiz Carlos Vena (Brazylia), Philippe Veniel (Francja), Felipe Van Keirsbilck (Belgia), José Vermandere (Belgia), Alejandro Vila (Argentyna), Jean-Pierre Wauquier (Francja)

Tekst został pierwotnie opublikowany 1 maja 2020 roku na portalu Other News.