Złe wieści z kruchty

Mam problem z polskim księdzem gejem. Mój problem jest natury następującej: jego wystąpienie wydaje mi się strzałem w stopę ważnej i palącej sprawy, jaką jest – po pierwsze – potępiający stosunek Kościoła do homoseksualnych wiernych, po drugie – potrzeby i pragnienia żyjących w wymuszonej ascezie kapłanów.

Głos księdza Charamsy początkowo brzmiał rozsądnie i po ludzku mądrze, gdy piętnował nienawistny język ks. Oko. Gdy sugerował swoim zwierzchnikom, że synod debatujący o sprawach rodziny pochylić się powinien nad sytuacją tych wiernych, którzy żyjąc w szczęśliwych związkach nieheteronormatywnych, pragną jednocześnie akceptacji swojego Kościoła – z którego są konsekwentnie wykluczani wraz z innymi wiernymi, stojącymi po tej samej stronie wyimaginowanej przez konserwatywnych hierarchów barykady: wraz z wiernymi po rozwodzie, wiernymi z in vitro, wiernymi stosującymi atykoncepcję. Kiedy oświadczył, że wśród kleru żyje wielu homoseksualistów zmagających się z trudami ascezy – przemówił głosem tych wszystkich, nad których dylematami nawet nie przyszłoby nam do głowy się zastanowić. Jednak kiedy przedstawił mediom swojego partnera, z którym od dłuższego czasu żył w ukrywanym skrzętnie związku, deklarując jednocześnie, iż stanu kapłańskiego opuszczać nie zamierza, zapachniało operetką.

Charamsa zmarnował wielki potencjał do dyskusji nad tragicznym bezsensem i dotkliwymi konsekwencjami utrzymywania w Kościele katolickim celibatu, który wszystkich bez wyjątku duchowych skazuje na bezustanne skupianie się na przezwyciężaniu własnych pragnień, wiernych zaś naraża na niezrozumienie ze strony kapłanów wyłączonych ze sfery życia, w której mogliby z powodzeniem stanowić psychologiczne i moralne wsparcie. Polski ksiądz nie poruszył tego tematu, dokonując swojego coming outu. Koncentrując się na własnej orientacji, nie wykazał w ogóle zainteresowania dyskusją dotyczącą zniesienia celibatu – trudnego przecież dla wszystkich kapłanów, niezależnie od tego, czy pragną wiązać się z mężczyznami, czy kobietami. Zażądał „otwarcia stanu kapłańskiego na osoby homoseksualne”, rozumianego wyłącznie jako prawo kleryków do prowadzenia aktywnego życia seksualnego w myśl zasady „celibat nie jest dla gejów”. A dla hetero już tak?

Zamiast dać zaczyn pod sensowną debatę, Charamsa wywołał pusty ferment – zostawiając na boku sprawy naprawdę dla życia wierzących i praktykujących istotne. Jego przesłanie „to mój chłopak Eduardo, zamierzam nadal współżyć z nim jako katolicki kapłan, gońcie się” – daje do ręki oręż przeciwnikom jakichkolwiek zmian na lepsze. Logika księdza Charamsy zasadza się na błędnym rozumowaniu: „złożyłem śluby czystości, ale od lat współżyję – to wina homofobii”. Fakt, że homoseksualni księża nawiązują relacje i muszą się z nimi ukrywać, nie wynika z braku akceptacji dla związków gejowskich, o który Charamsa drze szaty. Wynika z archaicznych, nieludzkich regulacji, które każą kapłanom wyrzec się człowieczeństwa. Cierpienie i walka z pragnieniami księdza geja są tak samo dojmujące, jak dylematy księdza zakochanego w kobiecie i tęskniącego za jej obecnością. Gdyby Charamsa poszedł śladem Bartosia i deklarację swą złożył po już wystąpieniu z Kościoła, na dowód potrzeby jego otwarcia i przewietrzenia – stałby się wiarygodnym graczem po stronie postępu i po stronie pokrzywdzonych. Mam jednak wrażenie, że jego dość histeryczne działania nie przyniosą niczego dobrego wiernym czekającym na rozsądny głos z wnętrza zatęchłej kruchty.