Do Europejskiej opinii publicznej – Yüksel Koç o strajku głodowym Kurdów

fot. pixabay,com

Drodzy Przyjaciele,

nazywam się Yüksel Koç, mam 55 lat i jestem ojcem dwójki dzieci. Od mojego przyjazdu do Niemiec 30 lat temu byłem zatrudniony, a także aktywny politycznie. Obecnie jestem współprzewodniczącym Europejskiego Demokratycznego Kongresu Społeczności Kurdyjskiej (European Democratic Kurdish Society Congress, KCDK-E), największej kurdyjskiej organizacji pozarządowej w Europie zrzeszającej 457 instytucji na kontynencie. Od 17 grudnia 2018 roku, razem z dwunastoma towarzyszami, będac częścią Inicjatywy na Rzecz Uwolnienia Öcalana (The Freedom for Öcalan Initiative) – prowadziliśmy i prowadzimy strajk głodowy w Strasbourgu. To już 64 dzień protestu, a nasze ciała i nasze zdrowie podupadają.

Dlaczego strajk głodowy

Przedłużone i przymusowe uwięzienie, odosobnienie i deportacja Abdullaha Öcalana w więzieniu na wyspie İmralı ciągnie się od bezprawnego porwania 15 lutego 1999 roku. 18 marca 2014, Europejski Sąd Praw Człowieka (ECHR) ustalił, że systematyczna izolacja Abdullaha Öcalana naruszyła Artykuł 3. Europejskiej Konwencji Praw Człowieka mówiącej o powstrzymaniu się od nieludzkiego i poniżającego traktowania. Pomimo identyfikacji tego przypadku jako tortur przez EHCR, Turcja tylko to zintensyfikowała. Öcalan został pozbawiony kontaktu ze swoim prawnikiem począwszy od 27 lipca 2011 roku, a na przestrzeni ostatnich czterech lat tylko dwa razy miał możliwość zobaczenia rodziny. Obydwie te wizyty były skutkami strajków głodowych.

By przełamać tę całkowitą izolację Öcalana, prowadzimy obecnie wiele akcji demokratycznych, demonstracji i działań przedsięwziętych przez KCDK-R i inne europejskie instytucje, grupy i inictjatywy kurdyjskie. Ponadto, przeprowadzono wiele spotkań na ten temat z organizacjami na szczeblu lokalnym, krajowym i międzynarodowym. Niestety, cisza i obojętność Europejskiego Komitetu Prewencji Tortur (CPT) i państw europejskich dotyczące tego porwania raczej zachęcały Turcję do utrzymania swojego stanowiska.

W tym kontekście, pomimo faktu, że ta forma protestu niesie ze sobą poważne konsekwencje, zdecydowaliśmy się rozpocząć strajk głodowy by zakończyć tę przymusową izolację i odosobnienie  Öcalana i naciskać na rząd Turcji do ponownego rozpoczęcia rozmów pokojowych z Ruchem Kurdyjskim. Jest sprawą ludzkiej godności i praw człowieka nawołowanie do przerwania tego uwięzienia. Nawołujemy więc Europejską Społeczność do poparcia naszych żądań i do wspólnego nacisku na ważne instytucje i rządy do podjęcia bezzwłocznych działań.

Co oznacza przymusowa izolacja Öcalana?

Główną i najistotniejszą przyczyną naszych strajków jest zniesienie izolacji Öcalana. Izolacja ta jest formą tortur – naruszeniem podstawowych praw człowieka i jest zbrodnią przeciwko ludzkości. Razem ze swymi praktykami i zaostrzeniem izolacji turecki rząd AKP-MHP podjął się nowej walki i wprowadził rozwiązania ograniczające prawa ludzi oraz przeciwko demokratycznym praktykom i sposobom funkcjonowania. Państwo tureckie rozpoczęło zbrojną inwazję na kurdyjskie miasta na terenie ich kraju takie jak Crize, Nusaybin czy Şırnak, której celem było opustoszenie tych miejsc. Podczas tych brutalnych kampanii militarnych ponad 200 młodych Kurdów – cywilów – spłonęło żywcem w piwnicach swoich domów.

Obecnie mówimy o około 10 000 kurdyjskich politykach, w tym współprzewodniczących HDP (Ludowa Partia Demokratyczna), członkach parlamentu, burmistrzach i innych członków tej organizacji politycznej – zatrzymanych i uwięzionych. Rząd AKP-MHP wyznaczył z nadania swoich kacyków i zaufanych, by rządzili tymi miastami zastępując poprzednie, demokratycznie wybrane władze z HDP. Tysiące akademików zostało postawionych przed sądem, aresztowanych lub uwięzionych, gdyż żądali pokojowego rozwiązania kwestii kurdyjskiej. Podobnie, wszyscy obrońcy praw człowieka, aktywiści, dziennikarze i inni przeciwstawiający się wojowniczej i morderczej praktyce tureckiej, także oni wszyscy spotkali się z systematyczną presją Turcji – tureckiego państwa.

Ta przemocowa polityka została zastosowana także poza granicami samej Turcji uderzając w mieszkańców Syrii, głównie Kurdów, Asyryjczyków i Arabów. Państwo tureckie stosuje czystki etniczne wobec syryjskich Kurdów – całe miasto Afrin jest obecnie okupowane przez siły tureckie oraz ich sprzymierzeńców, prowadzi się także akcje turkizacji ludności. Państwo tureckie stosowało i stosuje agresję wobec Kurdów w Iraku, np. zbombardowano i zabito cywilów w Yazidi, zaludniony obszar w Sinjar (Şengal), wciąż podnoszący się po niedawnym ludobójstwie z ręki terrorystów z ISIS, a także w innych częściach Południowego Kurdystanu (Irak).

Państwo tureckie robiło wszystkie te rzeczy, zdecydowało się także na negocjacje pokojowe, odbyły się one pomiędzy nimi a Öcalanem w latach 2013 – 2015. Zakończyły się wraz z rozpoczęciem prezydentury Recepa Tayyipa Erdoğana i jego rozkazem dla instytucji państwowych w 2015 roku, by zakończać udział w tym procesie. Ten dekret Erdoğana pociągnął za sobą ponowne uwięzienie Öcalana i politykę wojny totalnej przeciwko Kurdom i wszelkim grupom opozycyjnym.

Podczas negocjacji pokojowych z lat 2013-2015 obowiązywało zawieszenie broni, nikt w tym czasie nie zginął. Wszystkie składowe tureckiego społeczeństwa były zaangażowane w dyskusje i poszukiwanie rozwiązań, obowiązywała swoboda pisania o procesie pokojowym, o rozwiązaniu, o poszukiwaniu końca konfliktu. Rewolucja w Rożawie, proces mający miejsce w północnej Syrii, dała początek nowym metodom samoorganizacji i samorządności, dając pierwszy taki przykład na Bliskim Wschodzie wraz z pełną wolnością kobiet w społeczeństwie, pozwalając wszystkim grupom etnicznym i religijnym żyć ze sobą w pokoju i współegzystować, w pełni praw demokratycznych i różnorodności tożsamościowej, która była chroniona i promowana.

HDP, za radą Öcalana, próbuje wprowadzić podobne idee do tureckiego społeczeństwa. HDP – uzyskując 13 proc. podczas wyborów w czerwcu 2015 roku – reprezentuje Kurdów, Turków, Asyryjczyków, Lazarów, Czerkiesów, Alewitów, Jazydów,  chrześcijan i muzułmanów i – co najważniejsze – wprowadziła równoprawną reprezentację kobiet do tureckiego parlamentu.

Demokratyczne i pokojowe nastawienie i nastoje trwały w Turcji przez kilka lat, wszystko zakończyło się nagle wraz z agresywnym nadejściem Erdoğana. To otworzyło drzwi do tego, by rząd AKP-MHP zaproponował tylko więcej konfliktu, walki, naruszeń praw i militaryzm. Pozowliło to także oczywiście postawić się Erdoğanowi w roli jedynego władcy. Cały proces, który rozpoczął się od uwięzienia Öcalana, doszedł już do miejsca, w którym mówić możemy o dyktaturze zapewniającej Erdoğanowi nieweryfikowalną i niekontrolowaną władzę.

My, jako Inicjatywa na Rzecz Uwolnienia Öcalana, tworzona przez administrację demokratycznych instytucji, polityków, byłych premierów HDP, dziennikarzy, prawników, akademików, obrońców i obrończynie praw kobiet i działaczy, chcemy wyrazić swoje poparcie dla parlamentarzystki HDP Leyli Guven i jej nieokreślonego w czasie strajku głodowego i jej żądań. Jej żądania są naszymi. Są one również żądaniami wszystkich strajkujących głodem obecnie w Południowym Kurdystanie, Brytanii, Holandii, Kanadzie, Niemczech (Duisburg, Nurnberg, Kassel), Austrii i Strasbourgu, a także w tureckich więzieniach 313 więźniów politycznych, którzy także biorą udział w tym proteście, w tej inicjatywie. Bardzo krótkie spotkanie Öcalana ze swoim bratem 12 stycznia 2019 roku oraz wypuszczenie naszej przyjaciółki, członkini parlamentu, Leyli Guven są wynikiem naszego oporu, wciąż jednak dalekie od adekwatnej i proporcjonalnej odpowiedzi na nasze prośby i żądania.

Chcielibyśmy poinformować opinię publiczną, dać Wam znać, jak bardzo kochamy życie. Wybieramy te działania, by otworzyć drogę ku życiu, nie ku śmierci. Otwierając tę ścieżkę ku życiu, a przeciw wojnie i masowym mordom, oddaliśmy swoje ciała głodowi, tak jak uczynił to Gandhi. Czynimy to nie tylko po to, by utorować drogę przemianom demokratycznym i propaństwowym wśród Kurdów, czynimy to także na rzecz wolnego i równego współżycia wszystkich ludzi, grup etnicznych i religijnych Turcji i Bliskiego Wschodzi. Kochamy całą ludzkość, i aby chronić prawo do życia w wolnym i demokratycznym środowisku, ryzykujemy nasze życia jako taki, demokratyczny, akt i metoda poszukiwania rozwiązań.

Do europejskiej opinii publicznej

Wiemy, że europejska opinia publiczna i ludowe, oddolne grupy polityczne i obywatelskie wspierają nasze humanitarne żądania, lecz wsparcie to musi zostać zwiększone. Podczas 66. dnia strajku głodowego zdrowie moje i siedmiorga moich przyjaciół osiągnęło stan krytyczny. Pomimo to, będziemy go kontynuować dopóty, dopóki prośby te i żądania nie zostaną wysłuchane. By zapobiec śmierci, każdy i każda powinien dać z siebie wszystko by tak się stało.

Wzywamy europejską opinię publiczną do solidarności z nami, do wsparcia naszych demokratycznych i prawowitych głosów i żądań by wpłynąć na ciała decyzyjne Komisji Europejskiej i rządów Europy oraz do przedsięwzięcia niezbędnych kroków w kierunku pokoju i rozwiązania tej kwestii.

19 lutego 2019

W imieniu Strajkujących,

Yüksel Koç

Współprzewodniczący Europejskiego Demokratycznego Kongresu Społeczności Kurdyjskiej – KCDK-E