Ewolucja ideowa Kuronia, która rozpoczęła się na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, rzuca […] wiele światła na jego działalność polityczną w okresie polskiej transformacji. Jak widzieliśmy, w przededniu powstania „Solidarności” nie dopuszczał on jeszcze restauracji kapitalizmu w Polsce i zdecydowanie nie myślał o gospodarce wolnorynkowej na wzór zachodni jako o możliwej alternatywie dla „realnego socjalizmu”. Te postulaty staną się ważnym składnikiem jego programu dopiero w następnej dekadzie. Warto jednak zapytać, dlaczego w latach osiemdziesiątych tak łatwo zaakceptował neoliberalny kształt polskiej transformacji?
Wydaje się jasne, że poparcie Kuronia dla przemian ustrojowych w Polsce – przygotowanych przez wąskie grono elit i „antyludowych” w swoich konsekwencjach – pozostawało w ścisłym związku z elitarystycznymi komponentami obecnymi w jego myśli już od lat siedemdziesiątych. Można jednak na tę kwestię spojrzeć szerzej. Nie chodzi bowiem wyłącznie o fakt, że Kuroń „subiektywnie” zaakceptował określony program polskiej transformacji, który uznał za jedyną drogę dla Polski. Równie interesująca jest sama „obiektywna” pozycja solidarnościowych elit, która sprawiła, że pod koniec „realnego socjalizmu” Kuroń i jego otoczenie mieli absolutnie decydujący wpływ na kształt polskich przemian ustrojowych i mogli w ogromnym stopniu określić ich radykalnie wolnorynkowy charakter. Jak była ona możliwa? Dlaczego narzucenie społeczeństwu neoliberalnych reform pod dyktando wąskiego grona elit mogło się odbyć pod „parasolem ochronnym” wciąż masowego związku zawodowego? Warto przypomnieć, że to właśnie Kuroń – jako jeden z najważniejszych „przedstawicieli” „Solidarności” – w prywatnej (i przeprowadzonej w jego mieszkaniu) rozmowie z Jeffreyem Sachsem ostatecznie zaakceptował skrajnie neoliberalny program reform gospodarczych, które wkrótce miały gruntownie przeobrazić całe polskie społeczeństwo. Wszystko to było możliwe w dużym stopniu dzięki temu, że żmudny proces budowania społecznej dominacji inteligenckich elit – przerwany jedynie na krótko przez „ludową” rewolucję z lat 1980–1981 – w końcu lat osiemdziesiątych dobiegł końca. W przededniu transformacji solidarnościowa „góra” – do której, jak wiadomo, dokooptowano kilku użytecznych „reprezentantów ludu”, przede wszystkim Lecha Wałęsę – rządziła niemal niepodzielnie. Polska polityka miała już charakter zdecydowanie elitarny, a nie masowy.
Widzieliśmy, że pod koniec lat siedemdziesiątych największym marzeniem Kuronia było zastąpienie „totalitaryzmu” przez ustrój oparty na idei trójpodziału władzy. Dziesięć lat później, w 1989 roku, autor Myśli o programie działania sam znalazł się w polskim rządzie jako minister pracy i polityki socjalnej w gabinecie Tadeusza Mazowieckiego (później, w latach 1992–1993, w tej samej roli współtworzył także rząd Hanny Suchockiej). W tym okresie Kuroń z pewnością szczerze przypominał o losie tych, którzy przegrali w procesie polskiej transformacji, jednak – w związku z logiką polskich przemian i charakterem nowego ustroju – jego działania „wyrwane z kontekstu politycznego i nieosadzone w żadnym politycznym dyskursie, osuwały się w dobroczynność”. Taki w rzeczywistości był charakter słynnych darmowych posiłków („kuroniówek”), rozdawanych na początku lat dziewięćdziesiątych na ulicach Warszawy spauperyzowanym w wyniku transformacji mieszkańcom, między innymi osobiście przez Kuronia – wtedy ministra pracy i polityki socjalnej. W książce Spoko! Czyli kwadratura koła, pisanej w 1991 roku, znajduje się fragment dający pewne wyobrażenie o tym, jak Kuroń myślał po 1989 roku o systemowych rozwiązaniach problemów socjalnych, za które był przecież odpowiedzialny. Choć autor zaznacza, że należy chronić naprawdę słabych, przestrzega jednocześnie – w sposób bardzo charakterystyczny dla polskich elit początku lat dziewięćdziesiątych – przed premiowaniem „bierności, bezmyślności, przeciętności i lenistwa”, do których prowadzić miał poprzedni system „pełnego bezpieczeństwa socjalnego”. Kuroń pisał: „im więcej pomocy społecznej, tym mniej ludzkiej aktywności i tym gorsze społeczne efekty”.
Skutki polskich przemian ustrojowych nie zdołały osłabić przekonania Kuronia o słuszności drogi przyjętej przez rząd Mazowieckiego. Jeszcze pod koniec 1991 roku wtedy już były minister pracy i polityki socjalnej pisał o wicepremierze odpowiedzialnym za transformację gospodarki: „[…] nie ulega wątpliwości, że Balcerowicz tym, co osiągnął, wchodzi do historii Polski, jest ważnym bohaterem narodowym”. Co charakterystyczne, Kuroń po 1989 roku myślał o polskiej transformacji w kategoriach konfliktu między „prostymi klasowymi żądaniami” a „sensownym gospodarzeniem i przyspieszaniem przebudowy”. O ile „inteligencja czy ludzie z inteligenckim etosem” rozumieją patriotyzm jako służbę społeczną, zawsze mówią o swoich płacach w kontekście społecznego dobra i dają się przekonać nawet wbrew swoim bezpośrednim interesom, o tyle sprawa z robotnikami, zwłaszcza wielkoprzemysłowymi, jest znacznie trudniejsza:
Oni czują się oszukani i mają po temu różnorodne racje. W komunizmie ogłoszono ich przewodnią siłą narodu, hegemonem, twórcą dziejów. Ich rzeczywiste położenie różniło się wprawdzie znacznie od tego, które przypisywali im przywódcy partii i odświętna propaganda, jednak w porównaniu do innych grup ta była uprzywilejowana. Płacowo i nie tylko.
W tym okresie Kuroń uważał, że z „realnym socjalizmem” nierozerwalnie łączył się „mit klasy robotniczej jako hegemona”, reprodukowany zarówno przez władzę, jak i inteligencką opozycję i utwierdzający robotników w przekonaniu, że są „przewodnią siłą narodu”. Twierdził, że dopiero wydarzenia z 1989 roku doprowadziły do rozwiania owego mitu:
Nagle, gdy już „Solidarność” w czerwcu 1989 roku zwyciężyła w wyborach, gdy powołano rząd z solidarnościowym premierem, okazało się, że wraz z unieważnieniem fałszywej teorii marksizmu przestała istnieć klasa robotnicza i tym samym przestała być „kierowniczą siłą narodu”. Bardzo długo nie docierało to do świadomości działaczy robotniczej „Solidarności”.
Kuroń przekonywał, że pracownicy najemni dużych zakładów przemysłowych – jego zdaniem, mentalnie wciąż głęboko zanurzeni w „realnym socjalizmie” – nie potrafili odnaleźć się w nowej sytuacji. W tym kontekście przytaczał anegdotę, która dobrze obrazowała jego ówczesny sposób myślenia o środowiskach robotniczych. Jak pisał:
W maju 1990 roku odbyło się spotkanie premiera i ministrów z przedstawicielami Stoczni Gdańskiej. Spotkaliśmy się w sali bhp, gdzie dziesięć lat wcześniej zostały zawarte historyczne Porozumienia Sierpniowe. Stoczniowcy […] mówili do nas ostro, jak przystało na przewodnią siłę, w tonie instrukcji i opieprzania. Mieli pretensje, że zbyt wolno zachodzą zmiany, że wciąż jeszcze rządzi dużo ludzi z nomenklatury, że trzeba skończyć z przywilejami, że handlarz bananami zarabia więcej niż stoczniowiec. Krzyczeli na Mazowieckiego, na Syryjczyka, próbowali krzyczeć na mnie. Wkurzyłem się i powiedziałem, że faktycznie trzeba skończyć z przywilejami komunistycznymi, także z tymi, które mają wielkie zakłady pracy, na przykład stocznia. – Niby dlaczego „handlarz”, jak pogardliwie mówicie, ma zarabiać mniej, jeżeli więcej i sprawniej pracuje? Trzeba skończyć z tymi komunistycznymi przesądami!
Upadek „realnego socjalizmu” i ogłoszenie końca związanego z nim „mitu klasy robotniczej” służyły w okresie transformacji ustrojowej jako usprawiedliwienie „terapii szokowej” narzuconej społeczeństwu. Kuroń przekonywał, że politykę rządu Mazowieckiego można uznać za „antyrobotniczą”, tylko jeśli za punkt wyjścia przyjmie się właśnie ów „mit”. „Tyle że – dodawał – gospodarka realizująca ten mit właśnie się zawaliła i to nie dlatego, że ktoś tak chciał, tylko dlatego, że była nieefektywna. W kółko to powtarzam: przegrała z rynkiem i teraz nasze ideały musimy realizować na nim”. Następne fragmenty brzmią jak odpowiedź na antycypowany zarzut, że „klasa robotnicza zrobiła, jego zdaniem, swoje, a teraz musi odejść”. Kuroń pisał:
Chcę w tym miejscu podkreślić, że osobiście nie czuję się zobowiązany wobec robotników w ogóle, czy to wielkoprzemysłowych, czy z jakiegoś konkretnego zakładu. Na swoją pozycję pracowałem sam, ciężko i przez lata. Siedziałem w różnych więzieniach, w sumie nazbierało się tego dziesięć lat. Robotnicy – jak każda grupa zawodowa – są różni, przeciętnie ani lepsi, ani gorsi niż na przykład urzędnicy. Są, czy w każdym razie byli tacy, co oczekiwali szczególnych przywilejów tylko z tego powodu, że byli zatrudnieni na robotniczym stanowisku […]. Powtarzam, nie czuję się wobec nich zobowiązany.
W kontekście braku poczucia winy i zobowiązań wobec robotników Kuroń wspominał też o Zbigniewie Bujaku, który w 1991 roku opublikował książkę o wymownym tytule Przepraszam za „Solidarność”. Jak czytamy:
Ja umiałem znaleźć się w nowej rzeczywistości, a Zbyszek nie. On uważa, że to co realizujemy po zwycięstwie, nie spełnia obietnic, jakie składaliśmy, będąc przywódcami ruchu. Ma rację. Ale ze swoim poczuciem winy czuje się osamotniony. W każdym razie zostawiliśmy go samemu sobie.
Na długo po przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych Kuroń – zwracając uwagę na sprzeczności rozdzierające XXI-wieczny kapitalizm – ponownie uznał wartość analiz Marksa. Było to kilka lat przed jego śmiercią, gdy miał już niewielki wpływ na to, co dzieje się w Polsce.
Tekst jest fragmentem książki Michała Siermińskiego, „Dekada przełomu. Polska lewica opozycyjna 1968-1980. Od demokracji robotniczej do narodowego paternalizmu”, która ukazała się w w grudniu 2016 roku drukiem wydawnictwa „Książka i Prasa”, związanego z Le Monde Diplomatique.
Argentyny neoliberalna droga przez mękę
„Viva la libertad carajo!” (Niech żyje wolność, ch…ju!). Pod tak niezwykłym hasłem ultral…
Ale tez przed smiercia zdazyl dojsc do wniosku, ze przez ekipe Sachsa – Balcerka, „dal sie otumanic jak sanacyjny chlop”. Tylko, ze mleko juz sie rozlalo. Pozostanie tworca kolonii gospodatczej, jak wielu etosowcow. Dzis odpadki z tamtych lat urzadzaja nam na nowo kato-kapitalizm. Niestety.
To, co się liczy, to stosunki własności. W PRL nie było prywatnej własności banków, fabryk, wielkich terenów leśnych i uprawnych. Wszelkie problemy można było, w pokojowej ewolucji usunąć, tak by socjalizm stał się rzeczywisty. W tej chwili kapitaliści odzyskali wszelkie elementy ekonomicznego nacisku i wyzysku, i darmo ich nie oddadzą. Sytuacja z 1917 była na prawdę unikalna, i łatwo się nie powtórzy (zwłaszcza, że większość uważa dziś, że to „samo tak się stało”, bez upartej i wytrwałej oraz kosztującej życie niezliczonych towarzyszy walki). Z tego powodu zdrada z 1991 nigdy nie będzie zapomniana i wybaczona. Zdrada pana Kuronia nie jest niczym specjalnym, na tym tle. Socjaldemokraci to najgorsza swołocz.
Wszystko to, to zwykłe pitolenie. Kuroń Jacek swą gębą firmował chamskie wprowadzanie najgorszego z ustrojów w naszym kraju nie licząc się z kosztami. I to zamyka temat.
jako, że jestem wyznawcą opinii, która mówi, że okres 1944-1989 był jednym z najlepszych okresów w historii Polski podczas gdy okres „post1989″ jest jednym z najgorszych to konsekwentnie – a jest na to pokrycie w źródłach OGÓLNODOSTĘPNYCH w języku polskim i 'niepolsko-języcznych” (włącznie z książką Soros’a czy Naomi Klein – to konsekwentnie twierdzę, że Kuroń (i Michnik, Modzelewski, etc) był jednym z przyczyn tego stanu rzeczy. A już zupelnie intrygujące jest taki zasób jaki ostatnio ujawnił się: CIA odtajniło swe akta i to jest zupełnie śmieszne. Czy ktoś się zastanowił, dlaczego 'korowcy’ się podzielili (bo przecież Maciarewicz i Naimski byli kiedyś z Kuroniem, Michnikiem w tej organizacji – Modzelewski trzymał się „z boku”)?
pp. Kuroń, Michnik, Modzelewski to czystej wody trockiści i nawet niezbyt się wysilali, bo kopiowali działania Trockiego (kiedy jeszcze był w Rosji Radzieckiej) dokładnie na zasadzie „copy-paste” (włącznie z „listami do partii”). Jakoś nikt nie zorientował się, że u początków Rosji sowieckiej był tzw. NEP (nowaja ekonomiczeskaja polityka) a który został potem……skopiowany przez Balcerowicza (w czym pomogli mu Sachs i Lipton, którzy przywiezieni do Gazety wybiórczej przez Sorosa „sprzedali” neoliberalizm Kuroniowi)!!! A cały neoliberalizm to przecież nic innego jak ….NEP w skali 'globalnej” i stąd „globalizm” bo przecież tow. Trocki lansował hasło „eksportu rewolucji” (czemu sprzeciwił się Stalin, który ze względu na słabość władzy bolszewików w Rosji uważał, że trzeba się skupić na „Rosja bolszewicka First” co było nie po drodze z Trockim (i jego towarzyszy – gross władz bolszewickich w Rosji stanowili wtedy Żydzi/Chazarowie). Historycznie, „trockiści” mieli jedną zasadniczą cechę: gdziekolwiek wchodzili w życie jakiejkolwiek „organizacji” (partia, etc) zawsze się zdarzało, że 'rozp…….li” tą „organizację” za to z korzyścią dla siebie (wg zasady „kasa, misiu, kasa”) i tu świetnym przykładem jest Red Danny Cohn-Bendit czy Bernard H. Levy. To nikt inny jak „trockiści” są autorami zestawu „cultural marxism” – wyguglajcie se i poczytajcie hasło „anti-stalinism’. A Soros z całym „open society” to przecież kliniczna postać „trockizmu” zarówno w kreacji neoliberalizmu-globalizacji jak również „etnicznego’ rozp……ania struktur społecznych (coś co się zdarzyło KORowi a dzisiaj Labour Party i sam Corbym walczą z tym). A z czego żyli Kuroń i Modzelewski jak „walczyli z komuną”? Cisza! bo Michnikowi płacił Słonimski za „sekretarzowanie. Ale jednak niejaki Józef Kossecki ze środowisk opozycji narodowej (bo oni mieli dobry dostęp do informacji bo PAX, Piasecki, Giertychy,etc) napisał książkę gdzie podali kwoty (w USD). Jakieś dwa lata temu obserwatorpolityczny.com również puścili farbę.
Jako, że neoliberalizm czy globalizacja się raczej mało udały i tzw. „deplorables/obscured” się wq…..li, to współcześni „trockiści” postanowili korzystając z nieograniczonych dostępów do kasy, kolejny raz się przepoczwarzyć w „obrońców” ale tym razem „prekariatu”.
Trawestując Katona Starszego „Ceterum censeo Karthaginem delendam esse”: Poza tym uważam, że 'trockizm” należy zniszczyć.
Jak jakiś czas temu wybiórcza „wybielała” Arika Szarona tak dzisiaj LeMondeDiplomatique.com – jako czystej wody trockiści – wychwalają Michnikowe przemyślenia więzenne nt „lewica-kościół”.
Ponieważ „strajk.eu” chce 'stroną startową” polskiej (fe, jaki nacjonalizm!!!) lewicy to przypomnę co napisał niejaki Alan Badiou napisał: Tylko komunizm uratuje lewicę przed upadkiem!! Tylko uprzejma prośba: pp. „trockiści”, trzymajcie się od tego z daleka (co dotyczy Modzelewskich, Michników, Cohn-Benditów, Sierakowskich, Antonio Negri, Sorosa, BH Levy, Nuland, Summers, etc a nie dotyczy: Noam’a Chomsky’ego czy prof. Woleńskiego).
podagra co to jest podagra ziola http://seeknet.pl/ jakie sa objawy dny moczanowej przyczyny dny moczanowej
Dobry tekst. Jacek Kuroń, człowiek o wielu obliczach. Od czerwonego harcerstwa, po budowanie socjalizmu z ludzka twarzą, wywiady dla zagranicznych gazet, prześladowania, areszty i więzienia. I ten epizod, niezamierzony, po wcieleniu do wojska i mianowania na politruka, po niewyjaśniona rolę bibliotekarza w więzieniu w Sztumie. Poseł, lekarz, który przypomniał o tym, został zmieciony z politycznej sceny, albowiem powiedział, że takie stanowisko dostawali w więzieniach konfidenci. Nikt, spoza zaprzyjaźnionych, nie przypomina, że to Kuroń, broniąc rządu Mazowieckiego, przez system zasiłków dla bezrobotnych rozwalił finanse ZUS. Wiedzą o tym dawni korowcy. A zarazem potrafił być miły wobec tajniaków, milicjantkom wręczał kwiaty na Święto Kobiet, potrafił zachować się elegancko wobec partnerów drugiej strony okrągłego stolika, zatrudniając ich do pracy w ministerstwie, którym szefował. . Ciekawa sylwetka. Nietuzinkowy. Za swoje poglądy i zachowanie srodze odcierpiał. Z pewnością odcisnął trwały ślad na dziejach kraju, w którym żył.