W imię Dąbrowszczaków

Od kilku lat pejzaż polskiego krajobrazu politycznego wyraźnie brunatnieje. Agresywne gromady wysypują się na ulice już nie tylko podczas Marszu Niepodległości, ale również przy okazji innych okoliczności – nazywanych patriotycznymi czy narodowymi, a będącymi w istocie kolejnymi punktami w harmonogramie oswajania społeczeństwa z neofaszyzmem. Jeszcze pod koniec ubiegłej dekady falanga, czyli dłoń trzymająca miecz, była symbolem używanym przez marginalne grupy naziskinów. Obecnie pod takimi banderami maszeruje młodzież, postrzegająca siebie jako narodowe odrodzenie i antysystemowy ruch sprzeciwu wobec wszechobecnego „lewactwa”. Falanga powraca, a wraz z nią obserwujemy reinkarnację wszystkich najgorszych znaczeń tego symbolu: nienawiści, nierówności, kultu siły, pogardy dla inności i apoteozy militaryzmu.

80 lat temu falanga również była problemem. Dokładnie 17 lipca 1936 roku oddziały wierne gen. Francisco Franco rozpoczęły działania przeciwko demokracji, równości i woli ludu, która wyniosła do władzy lewicową koalicję, zwaną republikańską. Po stronie fanatycznego katolika i zagorzałego antykomunisty stanęły wojska wysłane przez jego politycznych sojuszników z  faszystowskich Włoch i nazistowskiej III Rzeszy. Trzon polityczny frankizmu stanowiła wówczas partia o nazwie Falanga. To właśnie przeciwko falangistom walczyli członkowie XIII Brygady Międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego – polscy komuniści i socjaliści, którzy jako ochotnicy pojechali na Półwysep Iberyjski. Popularnie zwani „Dąbrowszczakami” żołnierze mogliby śmiało o sobie powiedzieć, że „strzelali do faszystów zanim było to modne”. Bo walka Polaków z brunatną ideologią nie rozpoczęła się wraz z wyłamaniem pierwszego biało-czerwonego szlabanu przez Wehrmacht, lecz właśnie trzy lata wcześniej, w Hiszpanii.

O bohaterach pól bitewnych  Saragossy, Grenady, Kordowy i Extremadury powinniśmy pamiętać szczególnie teraz, w 2016 roku, kiedy klerykalna konserwa jest już u władzy, a pod jej skrzydłami coraz śmielej poczynają sobie bojówkarze maszerujący po ulicach z Białą Polską na ustach i mieczykami Chrobrego na sztandarach – pełni miłości w deklaracji i nienawiści w działaniu; w momencie, gdy opętana antykomunistyczną gorączką partia narodowa zrzuca z cokołów bohaterów walki z faszyzmem, by zrobić miejsce dla podpalaczy białoruskich wsi i poległego brata bliźniaka; w sytuacji kiedy minister obrony podobno demokratycznego państwa nazywa rasistów „patriotami” i deklaruje, że już wkrótce uzbroi ich w karabiny. W takich momentach powinniśmy obudzić w sobie bojowników z Międzynarodowych Brygad, z ich odwagą, odrzuceniem kalkulacji stawić czoła ponurym typom spod znaku falangi. A na początek warto poczytać Władysława Broniewskiego.

No Pasaran!