Wiele osób zastanawia się: co się stało z lewicą? Ale to, co mają na myśli, to nieobecność partii nazywających siebie lewicowymi w głównym nurcie bieżącej polityki. Tymczasem istotą zadania lewicy nie jest zasiadanie w parlamencie osób z lewicową plakietką partyjną, tylko upodmiotowienie świata pracy. Można oczywiście odrzucić takie spojrzenie w nadziei, że wyrzeczenie się idei lewicowej pozwoli serfować na mainstreamowej fali, tylko po co?
Sprawy międzynarodowe nie interesują polskiej opinii publicznej. Zwykle zajmują niewiele miejsca w mediach i są na szarym końcu gazet, czy programów informacyjnych. Dlaczego? Bo wśród elit politycznych III RP nie są one sporne. Wszystkie liczące się siły polityczne, niezależnie czy są aktualnie przy władzy, czy w opozycji popierają agresywna politykę militarną NATO i USA.
Pamiętam czasy, kiedy bycie robotnikiem napawało dumą. Powstawały wtedy filmy fabularne takie jak „Człowiek z żelaza” czy dokumentalne, jak „Robotnicy polscy”. A mój przyjaciel Maciek Guz opowiada, że kiedy wchodził do pracy w 17-tysięcznej fabryce FSO, czuł jak idzie za nim jakaś wielka potęga. Dziś ruch pracowniczy zamarł, a klasę robotniczą zdegradowano.
Reakcją na neoliberalizm jest nacjonalizm, odpowiedzią na nacjonalizm może być socjalizm. Problem mentalny opozycji polega na tym, że niczym królik na węża patrzą z przerażeniem na PiS, zamiast rozejrzeć się trochę szerzej. Przez niemal trzy dekady realizowano w Polsce wizję transformacji ustrojowej opartą na w dużej mierze na darwinizmie społecznym. Polityka prywatyzacji zysków i nacjonalizacji strat, zasada, że zwycięzca ma zawsze rację, a ostatnich gryzą psy, ograniczanie roli państwa, jako regulatora procesów społecznych i gospodarczych, które miała zastąpić „niewidzialna ręka rynku”. Wolność sprowadzała się do tego, że silnym wolno było bić słabszych. Bo jeśli wygrywał silny, to w myśl zasady przetrwania najlepiej przystosowanych cały kraj stawał się zdrowszy. Byliśmy najlepszym uczniem w neoliberalnej klasie wyzysku, wyprzedaży majątku narodowego i lawinowegoCzytaj dalej >>>
Kiedyś w grudniu 1981 roku spotkałem w areszcie na Rakowieckiej niejakiego Patyka. Był on członkiem Radiokomitetu i został w stanie wojennym internowany wraz z grupą kilkudziesięciu innych PRL-owskich luminarzy, o których powszechnie mówiło się, że są skorumpowani. Aresztowanie tych partyjnych bonzów miało dowodzić, że stan wojenny wprowadzono, by zaprowadzić sprawiedliwość i dlatego uderzył też w „swoich”. Ów do niedawna luminarz PRL zapytał mnie, aresztowanego za złamanie dekretu o stanie wojennym: „Panowie, co z nami zrobią?”. Jakimi „nami”, odpowiedziałem zdumiony.
Żeby zamiast wzajemnej nieufności nierzadko przechodzącej we wrogość pomiędzy pracownikami a właścicielami firmy nastąpiło coś w rodzaju synergii, potrzebne jest doprowadzenie do wspólnoty celów.
Jestem pełnym wigoru polemistą, ale wierzcie mi, moim celem nie jest nikogo „zaorać”, „wdeptać w glebę”, „zmasakrować” itp. Chodzi mi raczej o to, by odbiorcy debaty przychylili się do głoszonych przeze mnie poglądów. Bo do swoich poglądów jestem bardzo przywiązany. Używanie takich pełnych przemocy określeń to natomiast odwoływanie się do emocji, nie do rozumu. Sprowadzając debatę publiczną do agresywnych połajanek politycy, dziennikarze, ludzie nauki abdykują jako inteligenci i robią krzywdę tym wszystkim, którym powinni służyć, pomagać zrozumieć świat.
Szał walki z komuną trwa tym bardziej, im bardziej sama „komuna” staje się zamierzchłą przeszłością.
Co łączy partie polityczne w Polsce? Wiara w kapitalizm.
Biedni są nieważni. Nawet sami biedni na ogół się za takich nie uważają, bo przecież biedni są tylko lenie i pijacy. Za biednego czyli gorszego uważa się zwykle kogoś, kto ma kłopoty. Szczególnie kiedy ma wylecieć z mieszkania. Natychmiast odzywają się głosy: „jak Pan taki dobry niech pan weźmie kilku takich obiboków do siebie do mieszkania”. Wziąłem. Małżeństwo z córeczką. Pomieszkali u mnie 4 lata. Nic wielkiego. Fajnie było. Wspaniali ludzie. Nasze córki są teraz jak siostry.
Zyski od kapitału rosną, podczas gdy dla większości płace, dochody z pracy, maleją.
Niezamożny, zwykły obywatel, zdany na łaskę kapitału, upokarzany na każdym kroku, w sądzie, w pracy, w urzędzie, zatęsknił za silną władzą, która opowie się po jego stronie. W myśl zasady „okazja czyni złodzieja” Jarosław Kaczyński zmiarkował, że może wzmocnić swą władzę wykonawczą kosztem władzy sądowniczej.
Nie ulega wątpliwości, że o większości spraw, o których mówił profesor, duża część audytorium już nieraz gdzieś czytała, a jednak miękki, z pozoru nawet łagodny wykład był nieodpartym i niezwykle przekonującym oskarżeniem kapitalizmu i rządzących w nim elit.
Ludzie są różni. Na szczęście. Gdyby byli jednakowi – byłoby trasznie.
Wielu moich znajomych, którzy mają się za rewolucjonistów lub co najmniej radykalnych lewicowców ma kłopot z ludem. Lub jest wszakże ciemny i chodzi do kościoła. A oni są zaprzysięgłymi antyklerykałami.
Jestem Polakiem i nic na to nie poradzę. Wielu moich lewicowych znajomych uważa, że to obciach. Bo Kaczyński, bo dewocja, bo nie wszyscy chodzimy do czysta wymyci. A Francuzi mówią nawet pijany jak Polak.
(Piotr Ikonowicz, facebook, 16.03. 2017) Zdaję sobie sprawę, że gdybym dążył do sukcesu wyborczego, do władzy unikając „trudnych kwestii”, byłoby mi łatwiej. Wielu ludzi radzi mi bym przestał chodzić w czerwonej koszuli, przestał reagować na przejawy ksenofobii, rasizmu, seksizmu itp. Moje poparcie rosłoby szybciej. Kiedyś, gdy stałem na wiecu na rzecz przyjęcia do Polski jakiejś części uchodźców z krajów objętych wojną, podeszła do mnie starsza pani nie kryjąc zawodu: A ja w pana tak wierzyłam! A pan jest z nimi? I tu wskazała na młodzież protestująca przeciw islamofobii.
Amerykański sen przeradza się stopniowo w amerykański koszmar. Dlaczego?
Nadszedł czas na tworzenie związków zawodowych.
Kilka zmian dokonanych przez PiS w ciągu pierwszego roku rządów sprawiło, że perspektywa powrotu do władzy liberałów jawi mi się jako znaczny krok wstecz. Czy to znaczy, że jestem pod urokiem prezesa prezesów?
Maciej Wiśniowski
Małgorzata Kulbaczewska-Figat
Piotr Nowak, Weronika Książek, Bojan Stanisławski, Jerzy Szygiel
Rafał Bakalarczyk, Piotr Gadzinowski, Piotr Ikonowicz, Grzegorz Waliński, Bolesław Jaszczuk, Jarosław Pietrzak, Piotr Kuligowski, Damian Duszczenko, Piotr Szumlewicz, Agnieszka Wołk-Łaniewska, Tadeusz Jasiński, Łukasz Moll, Michał Pytlik, Mirosław Karwat
2xMW Sp. z o.o.
ul. Żurawia 45
00-680 Warszawa
tel. 530 330 130
