Wybory 2015

To zapewne ryzykowne porównanie, ale polemizując z innymi ludźmi lewicy na temat PiS i  Andrzeja Dudy, czuję się trochę jak Wilhelm Stuckart na konferencji w Wannsee w 1942 roku.

Ciągle ktoś mnie przekonuje, że szykuje się wielkie nieszczęście, bo lewica nie wejdzie do Parlamentu. Tymczasem wielkie nieszczęście trwa od dawna.

Z pewnym przerażeniem obserwuję, jak rozmaite środowiska lewicowe, zaczynając od redaktor naczelnej Strajk.eu, dają kredyt zaufania prezydentowi Andrzejowi Dudzie. Mam wrażenie, że po latach „straszenia PiS-em” rozpoczął się okres „tylko nie PO”, który prowadzi nas wszystkich na manowce. Przede wszystkim dlatego, że opowieść o „socjalnym PiS” to wielka ściema.

Justyna Samolińska w swoim tekście popełnia coś gorszego niż zbrodnię – popełnia błąd polityczny. Ten sam, z którym lewica w Polsce boryka się, odkąd mamy procedury demokratyczne, a na Zachodzie – gdzieś tak od lat 60. Chodzi o negowanie dialogu z klasami niższymi.

Kilka tygodni temu prof. Karol Modzelewski na wykładzie w „Krytyce Politycznej” wyrażał się z sympatią o powstającym Ruchu Kukiza. Każdy uczciwy „lewak” patrzy z podziwem na ruch wyrażający autentyczny ludowy gniew – nawet jeśli świadomościowo błądzący, nieukierunkowany na rzeczywiste źródło tej frustracji, czyli na ekonomię. To właśnie uczciwa i konsekwentna…

Oczywiście otwarcie się do tego nigdy nie przyznamy, ale mamy podświadomą pretensję do naszego ulubionego podmiotu społecznego, ludu roboczego, że tak dalece odstaje od naszego ideału.

Nie trzeba być wielkim prorokiem by postawić tezę: jednej listy wyborczej polskiej lewicy nie będzie. Będą przynajmniej trzy, a nawet trzy i pół.

Należę do tych ludzi lewicy, którzy już jakiś czas temu porzucili lęk przed PiS-em na rzecz obrzydzenia dla Platformy. Uważam, że w kraju powiększających się nierówności, stref nędzy, prekariatu i powszechnego wyzysku, najważniejszym aspektem lewicowości jest ten, który określa stosunek do gospodarki i polityki społecznej. Natomiast (skądinąd bardzo ważne) kwestie…

Platforma Obywatelska poinformowała, że rzeczniczką sztabu wyborczego w wyborach do Parlamentu będzie Joanna Mucha. Premier Kopacz po 8 latach rządzenia ogłasza, że powołała zespół, który ma przygotować program wyborczy. Ma być gotowy na miesiąc przed wyborami. W PO jest gorzej niż źle.

Ani JOW-y, ani Bóg, ani honor, ani ojczyzna. Chodzi jak zwykle o kasę.

Utworzone niedawno stowarzyszenie NowoczesnaPL właściwie powinno się nazywać NowoczesnaPO.

Bronisław Komorowski umizguje się do wyborców Pawła Kukiza, chwaląc się wprowadzeniem JOW-ów do senatu. W istocie rzeczy, zmiana senackiej ordynacji sprowadzała się do przekrojenia okręgów na pół – i przyniosła efekt wręcz przeciwny do postulowanego przez Kukiza „odpartyjnienia”. Wyniki pierwszej tury wyborów prezydenckich postawiły na baczność klasę polityczną, a szczególnie…

Jak rozwiązać dylemat „zagłosowałbym na X, ale przecież on nie ma realnych szans, żeby dostać się do Sejmu”?

Jest czymś wyjątkowo obrzydliwym nagłe przebudzenie urzędującego prezydenta w sprawie wieku emerytalnego. Człowiek, który bez mrugnięcia okiem podpisał ustawę zmuszającą znaczną cześć ludzi w Polsce do pracy aż do śmierci, teraz, na kilka dni przed wyborami, zmienia zdanie i wyciąga rękę do świata pracy, spotyka się ze związkowcami. Ten gorący…

Wśród wielu przejawów z nagła wzbudzonej wrażliwości socjalnej prezydenta Komorowskiego znalazła się i troska o studentów i niepełnosprawnych, którym obiecał przywrócenie ulg na pociągi i autobusy. To kolejna pusta obietnica.

Polska frazeologia obfituje w znakomite związki i idiomaty. Jednym z nich, dramatycznie niedocenionym zresztą, jest „odwracać kota ogonem”. Jeżeli w ogóle ktoś dziś tego sformułowania używa, to najczęściej w trywialnych okolicznościach, podczas rytuału spychania winy na bliźniego lub bliźnich. Tymczasem ten właśnie trójwyrazowy frazeologizm jest fundamentalnym paradygmatem polskości, w bój o…

Pierwsza tura wyborów prezydenckich wykazała całą mizerię polskiej polityki. Po pierwsze, wykazała słabość liderów czołowych partii politycznych. W wyniku swoich kunktatorskich kalkulacji doszli oni do wniosku, że skoro murowanym zwycięzcą ma być Bronisław Komorowski, to skazywanie samego siebie na porażkę naruszyłoby wizerunek poważnego, w swoim mniemaniu, polityka.

Publikacje dwóch zaprzyjaźnionych ze mną Piotrów – Gadzinowskiego i Ikonowicza – skłaniają do rozważań na temat kondycji i szans polskiej lewicy. Nie chcę wchodzić tu w ich polemiczny wir – Czytelnik sam jest w stanie ocenić ich racje i argumenty. Chciałbym natomiast zwrócić uwagę na to, jakie szanse ma autentyczna…

Kim jest Jacek Wilk? Spokojnie, my też nie wiemy. Ten facet nie ma nawet własnej strony w Nonsensopedii, co może wzbudzać podejrzenia, że podobnie jak kandydatka SLD jest wygenerowanym cyfrowo hologramem, połączonym z syntezatorem mowy Text-to Speech, ewentualnie reprezentuje w polskiej polityce ukrytą opcję reptiliańską. Jedno jest pewne: nie jest…

Dlaczego młodzi? Jak to młodzi? A co z resztą? – myślę sobie słuchając Magdaleny Ogórek. Choć nie tylko. Dzielenie Polaków na lepszych i gorszych, tych wartych politycznego wsparcia, pomocy publicznej i tych kiepskich, o których nie warto nawet wspominać, to język dominujący w kampanii prezydenckiej. Ba, w całej debacie publicznej.